Андрэй Суздальцаў адказвае Алесю Кудрыцкаму

04.11.2005 / 13:00

Мая дзейнасьць як палітоляга і заключаецца ва ўвязваньні двух геапалітычных вэктараў, піша палітоляг Андрэй Суздальцаў.

Зь вялікай павагай ставячыся да Вашага выданьня як да неабходнага і да таго ж надзвычай яскравага кампанэнту беларускіх пакуль апазыцыйных СМІ, я ўсё-такі асьмелюся выказаць недаўменьне з нагоды ў цэлым добрага артыкулу вашага аўтара Алеся Кудрыцкага («Чаму беларусы не прарасейцы», №40).

Камэнтуючы мае погляды, аўтар, у прыватнасьці, адзначае, што «А.Суздальцаў закідае апазыцыі няздатнасьць стварыць прарасейскі праект, які склаў бы альтэрнатыву прарасейскаму праекту А.Лукашэнкі. «Прарасейскі праект», на ягоную думку, мусіць прадугледжваць поўную адмову ад кантактаў з Захадам — як у Лукашэнкі».

Спадар Кудрыцкі, відаць, трохі памылкова зразумеў мае погляды, якія ў асноўным і выкладзены ў трылёгіі «Менск—Масква» (www. nmnby.org). У прыватнасьці, закранаючы ўдзел аб’яднанай апазыцыі ў перадвыбарнай кампаніі — 2006 у фармаце «заходняга праекту» (я ня толькі не адмаўляюся, але і пацьвярджаю аўтарства гэтага тэрміну), я пісаў, што «заходні», між іншым, не азначае, што дрэнны. Не, гэты праект сапраўды накіраваны на дэмакратызацыю беларускага грамадзтва, якая рэальна насьпела. Бяда ў тым, што «ўсходняга» праекту, які б апаніраваў А.Лукашэнку, проста няма. Ён толькі павольна высьпявае ў галовах маскоўскай экспэртнай супольнасьці, і ніхто не гарантуе, што высьпее».

Якраз уся мая дзейнасьць як палітоляга і заключаецца ва «ўвязваньні», «сшываньні» двух геапалітычных вэктараў, якія пануюць, апрача трэнду А.Лукашэнкі, на беларускім палітычным полі — заходнім і ўсходнім. Паводле майго глыбокага перакананьня, пры дасягненьні нейкага кансэнсусу паміж Вашынгтонам, Брусэлем і Масквой дэмакратызацыі Беларусі быў бы дадзены такі магутны штуршок, зь якім кіроўны рэжым быў бы вымушаны лічыцца.

Адсюль і ўсе мае прэтэнзіі, перш за ўсё да беларускай апазыцыі, бо менавіта яна, выказваючы перадавыя і дэмакратычныя інтарэсы беларускага народу, па ідэі ў першую чаргу павінна праяўляць ініцыятыву ня толькі на заходнім напрамку, але і на ўсходнім, як бы цяжка ні было весьці дыялёг з Масквой.

У Расеі далёка ня ўсе бачаць рэальную сытуацыю ў Беларусі, многія жывуць мітамі і забабонамі, як, дарэчы, і шмат хто на Захадзе, але ж зьмяненьне палітычнай абстаноўкі ў краіне — гэта перш за ўсё наша работа, а ня Пуціна ці Буша! Ім мы цікавыя паколькі, пастолькі. Вось таму я яшчэ раз паўтараю свае словы з маёй трылёгіі «Менск—Масква»:

«Апазыцыя … наўмысна праігнаравала сыстэмную работу з Усходам, не стварыла для абмеркаваньня рэальную стратэгію работы з Масквой. Апазыцыя ніколі не культывавала ў сваім асяродзьдзі прарасейскага флянгу, маўкліва пагаджаючыся з манапалізацыяй расейска-беларускіх адносін у руках А.Лукашэнкі. …Існуючыя ў партыйных праграмах «расейскія блёкі» фантазійныя і фанабэрыстыя. …Частка беларускай апазыцыі — у негалосным саюзе зь беларускімі ўладамі — занялася распальваньнем варожасьці паміж Масквой і Вашынгтонам, Варшавай, Брусэлем. …У выніку палітычная трансфармацыя рэжыму аказалася замарожана».

Можа, сказана празьмерна жорстка, але абстаноўка патрабуе. Наш посьпех у аб’яднанай падтрымцы дэмакратыі з Усходу і Захаду.