Iosif Brodski: «Zajzdrošču tym, chto pamior rana»
«Rasijskaja hazieta» apublikavała nieviadomaje intervju z łaŭreatam Nobieleŭskaj premii Iosifam Brodskim.
02.10.2009 / 18:32
«Rasijskaja hazieta» apublikavała nieviadomaje intervju z łaŭreatam Nobieleŭskaj premii Iosifam Brodskim. Razmova adbyłasia pamiž paetam i fiłołaham Valancinaj Pałuchinaj u 1980 hodzie.
Fota www.rg.ru
Paet raspaviadaŭ, čamu jon pisaŭ tak, jak pisaŭ. «Bo pa-inšamu pisać u mianie nie atrymlivajecca, prosta pa-inšamu — niama achvoty. Ty ž pišaš dla siabie i dla hipatetyčna inšaj asoby, i hetaj hipatetyčna druhoj asobie ty chočaš spadabacca. Heta moža być pryjaciel, heta moža być kachanaja, heta moža być anioł, heta moža być ideja.
To bok usialakaja litaratura, usialakaje sačynieńnie pačynajecca ź imknieńnia čałavieka da śviataści».
Nobieleŭski łaŭreat pahadžaŭsia z tym, «što ŭ kožnym novym vieršy paeta bolš i bolš ramiastva». «Nu, heta, biezumoŭna, tak, chacia… kali nastupaje pierapynak i tady ty potym viartaješsia, ty pačynaješ nibyta ŭ niekatorym sensie z asnovaŭ. Bolš za toje, asnovy pra siabie pastupova nahadvajuć…
Čym bolš paśpiachovy ty byŭ u minułym, čym vidavočniej tvaje dasiahnieńni ŭčora i pazaŭčora, tym mienšyja šansy na toje, što ŭ ciabie heta atrymajecca znoŭ,
bo pierš za ŭsio tabie davodzicca karystacca bolš-mienš tymi ž srodkami i ŭsio mienš srodkaŭ zastajecca ŭ tvaim rasparadžeńni. Kožny nastupny vierš moža akazacca apošnim — pačatkam kanca. Adsiul — strach».
Ale svaju metu ŭ litaratury Brodski bačyŭ u tym, kab «napisać dobra. Paet pavinien bačyć žyćcio jak łancužok z vyznačanymi kołcami, i jon pavinien dać dakładnaje kołca, numar u łancužku tamu, što było da hetaha i što budzie paśla. Znajści pravilnaje miesca vyznačanaj źjavie».
Vykazvaŭsia jon i pra faktar uzrostu ŭ tvorčaści piśmieńnikaŭ.
«U staraści redka chto piša dobra. Mudraść — tak, dumka — redka. Tak, ja nie vieru staromu Hiote. Idzie ruch uniz: ludzi stanoviacca razumniejšymi, ale jany nie adčuvajuć elehantnaści, pryhažości. Im nie chočacca zavajoŭvać, pieramahać navat movu! Ja zajzdrošču tym, chto pamior rana: my nikoli nie daviedajemsia, što b adbyłosia. U nas tolki pałova karciny».