Краіна «акуна мататы» і творчых людзей. Як беларускі айцішнік працаваў у Танзаніі
Нядаўна айцішнік Сяргей Гаваруноў расказваў пра свой досвед жыцця і працы ў Папуа — Новай Гвінеі. А пасля вяртання адтуль яму прапанавалі папрацаваць у іншай экзатычнай лакацыі — афрыканскай Танзаніі. І пра яе ён таксама расказаў выданню Devby.io.
21.08.2023 / 23:47
На пляжы ў Дар
Спёка, яркія нацыянальныя ўборы і расслабленасць
Калі я толькі прыехаў у Дар-эс-Салам (самы вялікі горад Танзаніі), мне падалося, што я зноў у Папуа — Новай Гвінеі. Такая ж спякота, левабаковы рух.
Але пры гэтым на вуліцах больш людзей. Яны не грэбуюць працай: цягаюць какосы, робяць каву, кудысьці спяшаюцца. Там не чакаюць пры дарозе, пакуль белыя разаб'юцца на машынах, як у Папуа.
Перад пераездам я дапытваў працадаўцу пра Танзанію. Удакладняў бытавыя моманты, узровень крыміналу, лад жыцця людзей, забавы. І прыйшоў да прыемнай высновы, што там людзі жывуць інакш, чым у Папуа — Новай Гвінеі.
У Папуа жавалі папулярны бетэль (псіхаактыўны арэх), з-за гэтага людзі знаходзіліся ў іншым тонусе. У Танзаніі, здавалася, усе былі «чыстыя».
Калі ў Папуа — Новай Гвінеі мясцовае насельніцтва мае адметны пах, то ў Танзаніі людзі вельмі прыемна пахнуць, выкарыстоўваюць шмат парфумы. Жанчыны ходзяць у нацыянальных сукенках яркіх колераў, усе вельмі чыстыя. Офісныя работнікі ў касцюмах, нягледзячы на спякоту.
У Танзаніі людзі вельмі талерантныя, цярплівыя, спакойныя, неагрэсіўныя. Іх лозунг — «акуна матата», то-бок «няма праблем». Гэта пачуццё з часам усялілася і ў мяне, прыйшло іншае разуменне часу.
Вуліцы з тысячамі правадоў
Творчыя мясцовыя
У Танзаніі вельмі шмат матацыклаў Boda boda, трохколавыя транспартныя сродкі Tuk Tuk, працуе Bolt, ездзяць з тэлефонамі, у шлёпанцах і без шлема на матацыклах, але пасажыру шлем ветліва прапануюць. Быццам наогул не думаюць, што з імі можа нешта здарыцца (і, спадзяюся, не здарыцца).
На дарогах рух вельмі інтуітыўны і зразумелы, саступаюць дарогу, не сігналяць, мала агрэсіі, у той жа час ездзяць дынамічна і весела.
Але было набытае пачуцце недаверу да мясцовых: першы раз, калі я пайшоў на мясцовы пляж адзін. Было вельмі нязвыкла, бо я быў адзіны белы. Па звычцы паклаў руку ў шопер (раптам у мяне нешта там ёсць). Але ўсё абышлося, многім было цікава сфоткацца, ніхто і не спрабаваў дакучаць. Было адчуванне дома.
Найлепшая кавярня ў Занзібары
Многія танзанійцы — кантэнт-крыэйтары. Спяваюць, класна танцуюць, запісваюць ролікі ў TikTok і YouTube. Пацешна, што ў многіх падпісчыкаў пад 3-5 тысяч.
У чаканні парома
Праца: 6-дзённы працоўны тыдзень і добра арганізаваныя працэсы
Кампанія займалася тым жа, што і ў Папуа — Новай Гвінеі, — укараненнем GPS-маніторынгу.
У Папуа было шмат спантаннасці і хаосу, а ў Танзаніі ўсё наадварот. Шмат бюракратычных момантаў, іерархія, прапісаныя абавязкі, унутраныя follow-up'ы. Выкарыстоўваліся найлепшыя практыкі IT-кампаній, працавалі з тыкетамі і CRM-сістэмай.
У нашай кампаніі быў замежны інвестар. Я працаваў у аддзеле online experience, пасада «IoT Consultant» — адказваў за ўзаемасувязь з кліентамі, наладамі прадукту і паляпшэнне сэрвісу.
Працаваў з офіса, што было нязвыкла. Але нават лепш — шмат меў зносін з мясцовымі людзьмі. Наогул, у кампаніі была выдатная камунікацыя. Вайб не расслабляў, а мясцовая кава «кіфару» танізавала.
«Калі кліча прырода», набліжаюся да прайду. Mikumi National Park
80% нашых кліентаў — лагістыка (праз Танзанію адбываецца транзіт нафты), турыстычныя кампаніі (сафары-туры і туры на Кіліманджара), трохі машын у арэнду для экспатаў, а таксама пасажырскага транспарту.
Дарэчы, у Танзаніі працуюць па 6 дзён на тыдзень, працуюць у суботу да абеду. Я спачатку спрабаваў дамовіцца не працаваць у такім графіку, але ў выніку пагадзіўся.
Мае прадаўцы садавіны
Мае суседзі зараблялі 30 даляраў на месяц на сям'ю
У Танзаніі я жыў больш «з людзьмі» — у звычайным доме, шмат мясцовых, блізка да офіса. Танзанійцы ўставалі а 5-6 раніцы і пачыналі гучна падмятаць падлогу ці гатаваць ежу.
Але потым я пасябраваў з мясцовымі. Слухаеш гукі, разумееш, што жыццё ідзе і хочацца ўлівацца з самай раніцы — гэтага цяпер не хапае.
Танзанійцы вельмі бедныя, мае суседзі зараблялі 30 баксаў на месяц на сям'ю! Я спачатку не верыў! Малолі рыс і прадавалі, вар'яцкая праца. Цягалі лодкі з рыбай і плацілі ім 50 цэнтаў за гадзіну.
На Занзібары (востраў у Індыйскім акіяне, належыць Танзаніі) крыху па-іншаму, чым на кантыненце. Людзі занятыя, развозяць прадукты і прадаюць іх. Развітая сельская гаспадарка, купляў пастаянна ананасы і бананы. Ніхто не аблічвае, не спрабуе абрабаваць. Шок.
Вельмі шмат дабрачыннасці, шмат валанцёраў і місіянераў (немцы, бельгійцы), туды прыязджаюць інтэрны па абмене лячыць у мясцовы шпіталь. Для іх гэта цікавы вопыт для працы ва ўмовах, дзе няма сучаснага абсталявання.
Дзяўчынка на вуліцах Upanga
Калі хочаш жыць, як у Еўропе — плаці
Наконт цэнаў — я для сябе зразумеў, што ўсюды для свайго месца цэны адэкватныя, канкурэнтныя. А параўноўваць цану бутэлькі вады ў супермаркеце і самалёце — не тое, чым бы я хацеў займацца ўсё жыццё.
Каля акіяна жыллё каштуе па-рознаму. За кватэру з трыма спальнямі можаш аддаць ад 800 да грошы-не-пытанне даляраў. Гэта будзе жыллё з генератарам — у горадзе перыядычна выключаецца электрычнасць.
Жыць як мясцовыя танней, але жыццё будзе дэбільнае трохі: горача, без электрычнасці і з дрэннай вадой. Напрыклад, у мяне не было пральнай машыны. Але была прачка, якая часам псавала рэчы.
Звычайна белыя жывуць у адным раёне — Масакі, і літаральна не выходзяць адтуль. Максімум ездзяць на Занзібар і ў сафары-туры. Адпачываюць у гатэлях, барах і клубах — Bar in Dar па чацвяргах папулярнае месца, уладальнік-італьянец спявае пад жывую музыку. Можна сустрэць розных людзей: ад падарожнікаў да ўладальнікаў бізнэсаў.
Слонікі ў натуральных умовах. Mikumi National Park
Замест пасляслоўя
Я з'ехаў з Танзаніі пасля трох месяцаў. Мне прапаноўвалі застацца на пару гадоў пасля заключэння кантракту і атрымання ДНЖ. Узважыўшы ўсё за і супраць, я прыйшоў да высновы, што жыццё там не супадае з маімі мэтамі на дадзеным этапе. Я таксама стаміўся ад культурнага пустэльніцтва.
Па-мойму, у экзатычных краінах не хапае высокакваліфікаваных спецыялістаў. Калі там працаваць, то шанец, што цябе заўважаць і дадуць больш адказную пазіцыю, вельмі высокі.
Пасля Танзаніі я стаў больш упэўненым у сабе. Усвядоміў каштоўнасць простых рэчаў, да якіх не ва ўсіх ёсць доступ. Стабільнасць і абароненасць або іх адсутнасць не палохаюць зусім. Няма страху змяніць працу, калі яна не прыносіць задавальнення.
Зразумеў, што не прападу, апынуўшыся ў незнаёмым месцы. Хоць плаваць у возеры Вікторыя з кракадзіламі было дзіўнай задумай.
Чытайце таксама: