«Працу шукала год». Тры гісторыі пра цяжкасці працаўладкавання ў абласным цэнтры
Ці лёгка знайсці працу ў Віцебску? І не проста працу, а працу з камфортнымі ўмовамі і добрым заробкам? Гэтая тэма часта абмяркоўваецца ў дыскусіях, і меркаванні, традыцыйна, падзяляюцца: хтосьці лічыць, што ў гэтым горадзе можна добра ўладкавацца, было б жаданне і патрэбныя навыкі. А хтосьці ўпэўнены, што гэта амаль ці зусім немагчыма. Vitebsk.biz пагаварыў з тымі, хто сутыкнуўся з цяжкасцямі, спрабуючы знайсці працу ў абласным цэнтры. Героі не скардзіліся, а проста падзяліліся сваімі гісторыямі.
13.12.2024 / 17:39
Фота ілюстрацыйнае
Наталля (імя зменена), 28 гадоў
Адразу пачну з таго, што я не нейкі звышкаштоўны спецыяліст. У мяне самая звычайная адукацыя, атрыманая для птушачкі. Вучылася я, як і многія, па патрабаванні бацькоў. Але вучылася добра. Паводле дыплому я выкладчыца хіміі і біялогіі. Не хачу ўдавацца ў падрабязнасці, але, калі коратка, працаваць у гэтай сферы я не стану ніколі.
Пакуль я вучылася, жыла за кошт бацькоў. Пасля заканчэння ўніверсітэта два гады адпрацавала прадаўцом-кансультантам у краме касметыкі і бытавой хіміі. Пасля выйшла замуж, нарадзіла, адседзела ў дэкрэце належныя тры гады.
Калі выплаты спыніліся, мужу стала цяжкавата ўтрымліваць нас траіх. Мне не патрэбна была праца за нейкія вялікія грошы, я была згодная і на 800 рублёў, абы графік, сама праца і адносіны ў калектыве мяне задавальнялі. Мяне клікалі на ранейшае месца працы, але дыхаць пахам парашку і стаяць па 12 гадзін на нагах я больш не хацела.
Для пачатку я вырашыла не шукаць вакансіі сама, а проста выклала рэзюмэ на вядомы сайт па пошуку працы. Шчыра кажучы, колькасць прапаноў, якія пасыпаліся, як з рога багацця, мяне проста ўразіла. Нікога не бянтэжыла ні тое, што ў мяне амаль няма вопыту працы, ні тое, што ў мяне ёсць маленькае дзіця.
Але радавацца я пачала рана. Амаль усе гэтыя прапановы былі ад кантор, якія бяруць амаль усіх без разбору. А потым глядзяць, выплыве чалавек ці не. Прапаноўвалі хадзіць па кватэрах і прадаваць нейкія коўдры, сядзець у кол-цэнтры, дзе прадаюць ваду пад выглядам лекаў.
Яшчэ адна фірма прапаноўвала тэлефанаваць нейкім бабулям/дзядулям і запісваць на дыктафон, што яны пагадзіліся на аказанне іх паслуг добраахвотна. Пры гэтым менавіта такія словы трэба было вывудзіць са старых самымі рознымі спосабамі. На такое я не пагаджуся ні за якія грошы! У мяне, дзякуй Богу, яшчэ ёсць сумленне.
Пасля было шмат гутарак. Я разглядала вакансіі прадаўца-кансультанта ў крамах адзення, адміністратара і да таго падобнае. Але ўсюды выплывалі нейкія непрыемныя нюансы: штрафы, калі адыдзеш па патрэбе ў неналежны час, напрыклад.
У адной невялікай крамцы адзення ў спальным раёне ў мяне спыталі,ці ведаю я англійскую. А навошта гэта для такой працы? Як быццам да іх кожны дзень ходзяць іншаземцы, якіх у нас у горадзе няма! Пры гэтым пазначаны ў вакансіі заробак, 800 рублёў, раптам рэзка паменшыўся да 400. А астатняе — працэнт ад продажаў. Паўтаруся, спальны раён. І жудасна дарагія курткі, якія цяжка было назваць моднымі. Я б сабе такую не купіла. Вось і як там нешта было прадаваць?
Іншая вакансія: фітнэс-клуб. Вельмі вядомая ў горадзе сетка. За мінімальны заробак я павінна была, плюс да ўсяго, весці сацыяльныя сеткі і мыць падлогі. І яшчэ нікуды не з'язджаць у свае выхадныя. Маўляў, у любы момант я магу спатрэбіцца. Нават каментаваць усё гэта не хачу…
Карацей, працу я шукала год. З перапынкамі, вядома, але тым не менш. У выніку працую ў знаёмай, прадаю аксэсуары для мабільных тэлефонаў. Заробак — амаль мінімальны, затое мыць падлогі і нешта «ўцюхваць» не трэба. А ў жаночы пакой можна схадзіць, не рызыкуючы атрымаць штраф. І на гэтым, як гаворыцца, вялікі дзякуй.
Добра, што муж цяпер дальнабойнік. Інакш, адчуваю, нам давялося б вельмі туга.
Алена, 43 гады
Мне цікава вось што: чаму працадаўцы лічаць, што пасля 35-ці ты ўжо ні да чаго не прыдатны? Усюды, як быццам, гэтыя «маладыя дружныя калектывы».
«Як вы ўвальецца ў калектыў?» — спытаў мяне на апошнім сумоўі дырэктар, якому на выгляд далёка за 50. А ён як сябе ў калектыве адчувае, цікава? Дзе, з ягоных слоў, «старэйшых за 35 нікога няма». І гэта яшчэ добра, калі на сумоўе наогул паклічуць.
У мяне вышэйшая эканамічная адукацыя. Досвед працы ў продажах амаль 20 гадоў. Так склаліся абставіны, што я нарадзіла трэцяе дзіця ў 40. І адразу развялася з мужам. Аліменты ён плаціць, але гэтыя 400 рублёў — кропля ў моры ўсіх маіх выдаткаў. У мяне двое старшакласнікаў і трохгодка! Усе ж разумеюць, колькі цяпер усё каштуе.
Я ўвесь дэкрэт цягнула дзяцей на свае ашчаджэнні. Бацькі таксама дапамагалі, чым маглі. Але яны ўжо на пенсіі, мне ў іх нават рубель лішні ўзяць сорамна. Добра, што ёсць свой агарод.
Тая фірма, дзе я працавала да дэкрэта, узяць мяне назад не гатовая. Там былі добрыя ўмовы і плацілі вельмі добра.
Так, я сама адсейваю многія прапановы: разглядаю вакансіі з акладам не менш за 1200 + працэнт ад продажаў. Менш, чым за 2000, працаваць я не згодная. У мяне ж трое дзяцей!
Але знайсці нешта ў Віцебску на такіх умовах стала вельмі складана. Каб зарабіць хоць бы 2000, усюды трэба рабіць такі план, ад якога валасы ўстаюць дыбкі. Начаваць на працы я, прабачце, не згодная. Апошняе сумоўе: аклад 400 рублёў. Пасля гэтых слоў размаўляць далей я не стала.
Многіх бянтэжыць і маленькае дзіця. Гэта я зразумець магу: нікому не патрэбны супрацоўнік, які, хутчэй за ўсё, пастаянна будзе хадзіць на бальнічныя. У мяне з гэтым праблем не будзе: з унучкай гатовая сядзець бабуля. Але мне, мабыць, не вераць. Адкрыта, спасылаючыся на дзіця, не адмаўляюць, але ў чым прычына — я здагадваюся.
На гэты момант я шукаю працу каля двух месяцаў. Але далей цягнуць ужо няма куды. Зараз буду разглядаць прапановы на аддаленую працу. Спадзяюся, хоць так нешта знайду.
Юрый, 39 гадоў
У мяне няма нейкіх высокіх запытаў. Дакладней, не было, пакуль я не ажаніўся і не нарадзілася дачка. З жонкай жывем у яе кватэры, якая засталася ад бабулі. Тыповая аднапакаёўка ў спальным раёне. Свайго жылля ў мяне няма.
Я скончыў школу, 11 класаў, і год правучыўся завочна на юрыста. Потым кінуў вучобу: не бачыў сэнсу плаціць грошы. Да нараджэння дачкі нам з жонкай на ўсё хапала, хоць і жылі мы сціпла: я працаваў грузчыкам, жонка прадаўцом у краме.
Калі з'явілася дзіця, выдаткі пачалі расці, плюс мы задумаліся пра пашырэнне жылплошчы. Я звольніўся і спрабаваў знайсці нешта па рабочай спецыяльнасці.
Ведаеце, колькі можна зарабіць простым рабочым без вопыту? Добра, калі 1000 рублёў. Я грузчыкам 800 зарабляў.
Увогуле адхіліў усе варыянты і паехаў вахтай працаваць на склад у Маскоўскай вобласці. Там добра плацілі, каля 1000$ у месяц. Але гараваць трэба было канкрэтна. Амаль без выхадных, жывеш у інтэрнаце ў не самых лепшых умовах, харчуешся абы як.
Я так паўгода паматаўся і зразумеў, што хутка застануся без здароўя. Ды і жонцы адной з маленькім дзіцем вельмі цяжка. Падзарабіў, вярнуўся. Пакуль дома, перабіваюся працай у таксі і «халтурамі»: сёе-тое па рамонце ўмею рабіць сваімі рукамі.
Знаёмы прапаноўваў да яго ўладкавацца на вытворчасць, там заробак 1500, але штрафы за кожны «чых». Ашчаджаныя грошы ўжо сканчаюцца. Прыйдзецца, мабыць, зноў на вахту падацца. Іншага выйсця няма!
Колькі беларусам трэба для камфортнага жыцця?
Пакаленне «ні-ні»: хто яны такія і наколькі гэта небяспечная тэндэнцыя?
Беларусь шукае работнікаў у В'етнаме. Вось чаму пакуль нічога не атрымалася
«Ну і куды мне, прыбіральшчыцай?» Маладая маці не можа знайсці працу пасля трэцяга дэкрэту
«Цяпер хоць стала можна нармальна зарабляць». Што думаюць таксісты пра працу ў новых умовах