Паўночная Карэя: працоўныя лагеры на расійскім Далёкім Усходзе і сацыялізм як мастацтва
КНДР — унікальны працяг сацыялістычнага эксперымента ў яго чыстай форме.
09.01.2012 / 08:32
Фрэнд у Фэйсбуку падзяліўся найцікавым відэарэпартажам двух журналістаў з Хабараўскага краю на Далёкім усходзе Расіі. У ім распавядаецца, што КНДР мае сакрэтныя працоўныя лагеры на тэрыторыі Расіі, на якіх сіламі амаль бясплатнай паўночнакарэйскай рабочай сілы вядзецца нарыхтоўка лесу для экспарту. У працоўных лагерах створаныя маленькія выспачкі КНДР, усталяваныя цалкам паўночнакарэйскія парадкі з татальным кантролем і палітапрацоўкай рабочых. Вельмі цікава (збольшага на англійскай мове):
Увогуле, паўночнакарэйскі рэжым выклікае, канечне, нейкае гіпнатычнае захапленне. Урад КНДР апошні ў ХХІ стагоддзі пяшчотна захоўвае непаўторную цэласную злавесную таталітарную эстэтыку, не горш за гітлераўскі рэжым у Нямеччыне, за савецкі рэжым у СССР.
Пасля Другой сусветнай вайны японцы
паўночныя карэйцы, здаецца, гэтаксама скапіявалі эстэтыку сталінскага СССР, муміфікавалі яе і дазволілі ёй дажыць да сённяшніх дзён у нейкім гіпертрафаваным і абсалютна фантасмагарычным выглядзе.
КНДР — гэта не гніючы крывадушны рэжым Кастра на Кубе, які ўжо пачаў адчыняць пасярод свайго «сацыялістычныя выраю» турыстычныя зоны з пяцізоркавымі сучаснымі «буржуйскімі» гатэлямі. Гэта пагатоў не Кітай ці Віетнам, якія негалосна ператварыліся ў даволі паспяховыя капіталістычныя краіны. КНДР — унікальны працяг сацыялістычнага эксперымента ў яго чыстай форме, дзе час спыніўся ці то трыццаць, ці то пяцьдзясят гадоў таму.
Сацыялізм — гэта ідэалогія, паводле якой дзяржава і бюракраты прымаюць рашэнні замест простых людзей.Грунтуецца яна на сістэме каштоўнасцяў, паводле якой людзі і іх дзейнасць могуць разглядацца як інструмент для дасягнення нейкай вызначанай і агучанай бюракратам узвышанай мэты (напрыклад, зраўняйлаўкі людзей у даходах незалежна ад іхнае працы).
У сваім абсалютным уцелаўленні
сацыялізм імкнецца да пабудовы краіны як цэласнай сістэмы, дзе ўсё прадугледжана і ўсё займае сваё вызначанае чыноўнікамі месца. Ідэальную сацыялістычную дзяржаву можна параўнаць з дасканалалым і завершаным мастацкім творам, дзе фарбы і формы рукою мастака прыведзеныя ў статычны стан абсалютнай і канчатковай прыгожай гармоніі.Рэжым Кімаў у КНДР, дыктатуры Гітлера, Мао, бальшавікоў, Мусаліні (а гэта ўсё адназначна левыя па сваёй натуры рэжымы, хай сацыяліст Гітлер ці этатыст Мусаліні і лічацца «правымі») уражаюць сваёй эстэтычнай дасканаласцю, гэтым вобразам, які яны транслявалі і пад які яны імкнуліся пераўтварыць свае краіны.
Нават сацыялістычная дыктатура Пол Пота ў Камбоджы, якая праводзіла прамы генацыд насельніцтва ўласнае краіны, нагадвае сваёй д’ябальскай фантастычнасцю вялікі вычурны мастацкі перформанс. Масавыя забойствы людзей там усё ж мелі своеасаблівую хворую логіку, яны мелі сваю антыўтапічную мэту па ачышчэнню грамадства ад нейкіх «шкодных» яе частак — соцень тысяч і мільёнаў «шкодных» людзей, якія пасмелі сваім розумам ці талентам прыўзняцца над нулевым узроўнем.
Дух, якім напоўненыя парады тысяч аднолькавых людзей ў аднолькавай уніформе, архітэктура, музыка, робіць з гэтых рэчай больш, чым проста прапаганду, больш, чым проста вонкавасць. Саветы 70 гадоў вучылі нас згодна з
Калі мільёны жывых людзей, якія ўсе маюць індывідуальныя густы, думкі і інтарэсы, апыноўваюцца ў якасці гліны ў руках апантанага «мастака»-дыктатара, які імкнецца зляпіць з усіх іх«горад-сад» , у якім усім усяго было б пароўну, — гэта рэдка сканчаецца чымсь добрым.
Можна дадаць, што на фоне КНДР ці на фоне ніязаўскага і
Праўда, не варта быць наіўнымі і лічыць, што сацыялісты і аматары бюракратычнай усюдыіснай
Заходнееўрапейскія ці амерыканскія чырвоныя і зялёныя (знаёмыя колеры? :) ) левакі — людзі звычайна творчыя, крэатыўныя, спрэсу адрозненне ад нудных індывідуалістаў — япі, прадпрымальнікаў і іншых кулакоў, што па настрою часцей як раз бліжэй да лібертарыянцаў і кансерватараў.паэты-хіпі ,пісьменнікі-постмадэрністы і кабінетныявучоныя-гуманітарыі ,
Усялякія творчыя феміністы і рамантычныя
Але падпускаць