Тады ўсе, відаць, былі моцна занятыя, бо эканомілі час нават на наборы паведамленняў. Аказалася, любое слова можна скараціць: «лю ця» замест «люблю цябе», «слу» замест «слухай». У КВЗ жартавалі на гэтую тэму: «Раней жанчынам вершы прысвячалі, а цяпер: чмок, спок нок».

А яшчэ акурат у гэты час у нашым жыцці з'явіліся смайлы. Найбольш прасунутыя ведалі да 20 камбінацый кропак, косак і дужак, якія дапамагалі перадаць эмоцыі – ад радасці да абурэння. Рэспект ім і паважуха.

Калі б тады хто сказаў, што праз 10-15 год у модзе будуць вялізныя тэлефоны памерам з далонь, яго б дружна засмяялі. У нулявыя большасць любіла кампактныя мабілкі. Гэта была эпоха кнопачных ударатрывалых тэлефонаў. Пра легендарны Nokia 3310 — у народзе «цагліну» — жартавалі, што ім можна было калоць арэхі і забіваць цвікі, а чахол для яго прыдумалі, каб пры падзенні абараніць падлогу.

Так, у нашых першых сотавых не было камеры, каляровага экрану і падтрымкі МР3, затое яны трымалі батарэю па чатыры дні. А мадэль наогул не мела значэння: крутым цябе рабіла ўжо сама наяўнасць тэлефона.

У 2003 годзе прайшоў першы беларускі чэмпіянат па кіданні мабільнікаў. Свае гаджэты не пашкадавалі 85 чалавек. Здагадайцеся, якім быў прыз за першае месца? Правільна: новы мабільнік.


Менавіта ў 2003-м выйшаў сапраўдны «хіт» ад Samsung — звыштонкая на той час (усяго 17 мм) трубка C100, якая здабыла славу дзякуючы шыкоўнай 40-галоснай паліфаніі, што давала вялізную перавагу перад канкурэнтамі. У народзе трубка стварала «ваў-эфект» сваёй «тэрмаядзернай» паліфаніяй. Менавіта з гэтай мадэлі Samsung перастаў быць «серадняком» і доля брэнду на рынку рэзка пачала ўзрастаць.

А ўжо ў 2005-м рынак узарвала мадэль новага часу — слайдар Samsung D600. Кошт на яго быў немалы ($600—700), але і прызначаўся ён для тых, каму быў патрэбны шырокі функцыянал. Слайдар падтрымліваў знешнія маніторы, меў слот для карткі памяці, 2-мегапіксельную камеру, якасны гук і мог трансфармавацца ў музычны плэер.


Апроч слайдараў у 2000-я наша захапленне выклікалі ўсе магчымыя раскладушкі і мадэлі трубак, што змяшчалі пад экранам амаль усю камп'ютарную раскладку. Дарэчы, гэта значна паскарала набор смс-паведамленняў. Ну але сапраўдную рэвалюцыю ў другой палове нулявых зрабіў сэнсарны экран.

Фішкі для мабільнікаў мы пампавалі праз коды, якія друкаваліся ў газетах. Хочаш новую карцінку на застаўку ці песню на званок — адпраўляеш па смс камбінацыю лічбаў. Спачатку мы загружалі паліфанічныя мелодыі, потым перайшлі на рыалтоны ў фармаце МР3. У топе рынгтонаў былі «Бумер», Crazy Frog і прыколы кшталту «гэта баця звоніць».

Цэны на сотавую сувязь на пачатку нулявых проста зашкальвалі. Толькі ўявіце: каб падключыць пакет у 2001-м, трэба было аддаць 150 даляраў! І гэта без уліку абанплаты. З развіццём канкурэнцыі сувязь стала больш даступнай. Цікава, дарэчы, што спачатку абаненты розных аператараў не маглі званіць і адпраўляць смс адно аднаму.

Мабільнікі

У нулявыя з'явілася мода на дамашнія кінатэатры. Беларусы месяцамі адкладалі грошы, каб купіць у кватэру вялізны тэлевізар з жк-маніторам, DVD-прайгравальнік і добрыя калонкі. Тады ж на форумах абмяркоўвалі, як быць з гукаізаляцыяй, каб не сапсаваць адносіны з суседзямі. Асабліва арыгінальныя ўмельцы прапаноўвалі для гэтых мэтаў абкладаць сцены латкамі з-пад яек.

Дамашнія відэатэкі мы папаўнялі ўжо не касетамі, а DVD. Кіёскі з дыскамі стаялі на кожным рагу. Самымі выгаднымі па цане былі падборкі з 8-10 фільмаў. Так, парачка з іх магла наогул не загрузіцца, яшчэ колькі мець жудасную якасць, але астатнія ж ішлі нармальна. Тады яшчэ былі папулярныя сэрвісы пракату — дыскі давалі звычайна на два дні.

Падлеткі марылі пра Sony Play Station. У 2002-м на наш рынак прыйшлі прыстаўкі другога пакалення, а ў 2007-м — трэцяга (функцыянал якіх дазваляў яшчэ і слухаць музыку ды глядзець фільмы). Лепш за іх маглі быць толькі партатыўныя кансолі. Забава была не з танных, таму са шчасліўчыкамі, якія атрымлівалі прыстаўку на дзень народзінаў, сябравалі ўсе.

Свае першыя файлы мы захоўвалі на дыскетах. Бухгалтары пампавалі на іх справаздачы, школьнікі — рэфераты і гульні (па частках, зразумела — з адным мегабайтам памяці надта не разгуляешся). На кампакт-дыскі ўжо можна было загружаць альбомы любімых выканаўцаў і апошнія навінкі кіно — а калі гэта CD-RW (раскоша!), то і па некалькі разоў. Канечне, наўрад ці хто сёння будзе праглядаць тую калекцыю дыскаў. Па-першае, усе фільмы можна паглядзець анлайн, а па-другое, многія з тых запісаў былі «экранкамі».