Biełaruskija hieraini26

Samaja pankavaja biełaruskaja mastačka — pra «Dažynki», mroi traktarysta i dziaciej kukuruzy

Jaje žyvapis niepryjacieli krytykujuć, nazyvajuć «nieharmaničnym». Ale sieryja mastački «Dažynki» napoŭnienaja humaram i luboŭju da Radzimy. I heta kruty pank, jaki biełarusam tak patrebny dla raŭnavahi.

Razam z Samsung Galaxy S9|S9+ znajomim vas z čarhovaj asobaj našaha prajekta «Biełaruskija hieraini». Raniej vy mahli pačytać pra žyćciovy šlach Emilii Plater, Viery Charužaj i Łarysy Hienijuš. Ciapier ža my biaromsia za sučaśnicu — Žannu Kapuśnikavu, dziakujučy jakoj biełaruskija matyvy i piersanažy zajavili pra siabie ŭ śviecie. Pracy mastački znachodziacca ŭ kalekcyjach Niamieččyny, Francyi, ZŠA, Japonii, Litvy, Rasii, Estonii, Jehipta i, viadoma ž, Biełarusi.

Žanna Kapuśnikava ŭ majsterni.

Žanna naradziłasia ŭ 1965 hodzie ŭ Minsku ŭ siamji supracoŭnikaŭ teatra z proźviščam Kutas. Baćka Anatol tak i nie skončyŭ siońniašni BDUIR: kali na śviet źjaviłasia pieršaja dačka, treba było niejak zabiaśpiečvać siabie. Kab zarabić hrošy, spadar Anatol braŭsia za lubuju pracu. Maci, «amazonka» rodam z Paleśsia, z tych ža pryčyn kinuła chimfak.

U ich pracoŭnych knižkach paśla źjaŭlalisia roznyja zapisy: hieołah-raźviedčyk, ślesar-zborščyk radyjoaparatury, majstar na zavodzie vyličalnaj techniki, pradavačka, viazalščyca na fabrycy, vychavalnica ŭ dziciačym sadku… Ale na samy doŭhi čas abaich zaciahnuła «teatralnaja bahna». U 1970-ja hady ŭ były Ruski dramatyčny teatr BSSR (ciapier — NADT imia Maksima Horkaha) spačatku pryjšoŭ baćka Žanny. Zvyčajnym manciroŭščykam sceny. Dapracavaŭsia da mašynista sceny i zahpasta i pryvioŭ tudy žonku Neli. Siońnia joj 75, i, jak i raniej, jana pracuje tam načalnikam kaściumiernaha cecha, bo teatr u ich siamji — heta pa lubovi.

Pa lubovi ŭ ich byli i inšyja rečy. Baćki nikoli nie prymušali ni Žannu, ni małodšaha brata Sašu rabić niešta nie pa ich voli. Uvažliva prysłuchoŭvalisia da žadańniaŭ dziaciej. Naprykład, u dziacinstvie Žanna demanstravała niebłahija vyniki ŭ lohkaj atletycy — stabilna mieła druhija miescy. Ale ŭ piatym kłasie nastaŭnica prapanavała joj pastupić u mastackuju škołu biez ekzamienaŭ. Baćka tady zapytaŭsia, čym by jana sama chacieła zajmacca. Žanna skazała, što pasprabavała b malavać.

«My ŭčaćviarych žyli ŭ adnapakajoŭcy na 17,5 kvadratnaha mietra, i praz maje płanšety, rułony, malbierty i eciudniki miesca dla žyćcia amal nie zastavałasia. Vychavalnica ŭ sadku tady zarablała rubloŭ 60, rabočy na zavodzie — 120. I pry hetym baćki pastajanna vydzialali mnie na farby i pałotny dosyć vialikija sumy, rubloŭ pa 70. Płacili jany i za mastackuju škołu, navučańnie ŭ jakoj było chaj i nie darahim, ale nie biaspłatnym», — zhadvaje Žanna.

Deficytnyja farby, navat majučy hrošy na rukach, treby było jašče pašukać. Jak tolki ŭ mastackim sałonie ci šapiku Sajuza mastakoŭ byŭ pryvoz, zakuplalisia adrazu dziesiaćciu, a to i bolšaj kolkaściu ciubikaŭ ultramarynu ci umbry. Tak va ŭsich, chto malavaŭ, adnojčy źbirałasia cełaja palitra.

Niahledziačy na ŭsiu strohaść, baćka Žanny moh u losavyznačalnyja momanty dać dzieciam svabodu. Heta prajaŭlałasia i kali jon adpuskaŭ małuju dačku z nastaŭnikam malavańnia Anatolem Carankovym na vystavy ŭ Maskvu, i kali paźniej dazvalaŭ joj u adzinočku aŭtastopić, a ŭžo paźniej — malavać brovy ŭ čyrvonyja i sinija kolery.

Małaimavierna, što biez hetaj svabody ŭ mastački moh by sfarmiravacca toj pohlad i husty, jakija prynieśli joj viadomaść.

Žanna z baćkam Anatolem. Na fonie karcina «Žoŭtaja sukienka i abutak», 1994 hod.

Pra žadańnie frykavać i navučańnie z Volskim

U vučylišča, «Hlebaŭku», Žanna pastupiła, kali baćki z teatram byli na hastrolach. Zhadvaje, što ŭ 1980-ja tam byŭ «kruty čas». Mnohich talenavitych vykładčykaŭ nie prymali ŭ Akademiju mastactva z pryčyny ich «niefarmalnaści». I ŭsia hetaja niejmaviernaja tvorčaja enierhija kancentravałasia ŭ ścienach «Hlebaŭki».

Asobna Žanna zhadvaje Alhierda Mališeŭskaha, jaki i joj, i mnohim inšym adnakurśnikam daŭ pravilny mesedž. A kamuści — i patrebny «vyśpiatak». Mienavita słovy Mališeŭskaha zhadvała jana kožny raz, kali jaje krytykavali, kali apuskalisia ruki i chaciełasia kinuć malavańnie.

Na adnym kursie z mastačkaj vučyŭsia Lavon Volski.

Žanna raskazvaje: «Ź siužetami ŭ karcinach Volski «dureŭ» narmalna. Ale zorkaj na fakultecie jon staŭ nie praz svoj biezdakorny žamčužny žyvapis, a praź virtuoznaje ŭmieńnie malavać karykatury i šaržy. Usie hieroi śpisvalisia z pratatypaŭ absalutna dakładna i adrazu. Heta było vielmi kruta pa hraficy i śmiešna».

«Zaŭsiody chaciełasia, kab było naadvarot»

U 1984 hodzie Žanna skončyła «Hlebaŭku» i adpraviłasia pa raźmierkavańni nastaŭnicaj čarčeńnia i malavańnia. Śmiešna, ale dalej kruty pavarot u jaje žyćci adbyŭsia praz zubnuju chvarobu. Pa lačeńnie jana źviarnułasia ŭ zubatechničnuju łabaratoryju da znajomaj. Mienavita praź jaje jana paznajomiłasia z budučym mužam Andrejem Kapuśnikavym, siońnia — viadomym skulptaram. Ale tady pra jaho talent nie viedaŭ nichto. Navat jon sam.

Ich raman zakruciŭsia kinošna: «U pieršy ž dzień znajomstva my z Andrusiom pajechali katacca na Minskaje mora na łodcy. A paśla jon prapanavaŭ: «Davaj sa mnoj i siabram na Kaŭkaz?» I ja pahadziłasia. Spytała, kaniečnie, dazvoł u baćkoŭ. My sabrali pałatki i pajechali ź im i Jurkam Ihrušaj zaharać i fatahrafavać hołych ludziej na «Zienit». Ja nazyvaju heta «pieradviasielnaj» vandroŭkaj, bo paśla leta my jašče vosień patusavalisia, a zimoj ažanilisia».

Archiŭny fotazdymak. Žanna i Andrej Kapuśnikaŭ.

U 1987-m hodzie ŭ ich naradziŭsia syn Hoša. Ź im, vaśmimiesiačnym, Žanna pastupała ŭ Akademiju mastactvaŭ. Niahledziačy na novy status maci («Ty ž žančyna!» — čas ad času nahadvaŭ muž), jaje volnaja natura praciahvała frykavać.

Kali ŭ «Hlebaŭcy» dziaŭčyna ŭharała pa «Bitłz» i krychu chipavała, to ciapier u žyćci mocna ŭkaraniŭsia pank, śviet jakoha dla jaje pačaŭsia zusim nie z «Seks Pistałs», a z «Vielviet Andehraŭnd».

Hierainia natchniona raskazvaje: «Brovy ja farbavała cieniami to ŭ sini, to ŭ čyrvony, to ŭ zialony kolery. Paznohci rabiła roznakalarovymi. Sa šmotkami było napružana, tamu ŭ chod išli rečy z kamisijonki nie pa pamierach: karotkija štany XXL na klatčatych padciažkach, a pad ich — boty efiopskaj armii 41-ha pamieru (prytym što sama ja nasiła 37-y). Mnie zaŭsiody chaciełasia, kab było naadvarot. Maci kaža, što niejkaja ŭpartaść unutry mianie była zaŭvažnaja jašče ŭ dziacinstvie».

Upartaść, jakaja pačynałasia z ułasnych pryncypaŭ, raspaŭsiudžvałasia i na jaje asiarodździe. Žanna va ŭsim siekła praŭdu, choć paśla i pieražyvała, što moža praz heta zhubić siabroŭ.

«Mnohija niedaskanałaści našaha asiarodździa — jany jakraz praz toje, što my nie kažam adzin adnamu praŭdu. Chacia b kalehi. My nijak nie nakiroŭvajem adzin adnaho. Tolki ljom alej», — upeŭnienaja Žanna.

Na čorna-biełym fotazdymku — Žanna padčas navučańnia ŭ Akademii mastactvaŭ. Na fonie karcina «Ślesar miechana-zboračnych rabot», 2015 hod.

Paśla Akademii niekalki miesiacaŭ jana adpracavała na kapialušnaj fabrycy. A potym, amal mahičnym čynam, na šeść hod stała mastakom pa kaściumach «Pieśniaroŭ» i asabista Uładzimira Mulavina. Sprava ŭ tym, što pieršapačatkova muzyki davieryli zrabić kaściumy inšym mastačkam, ale jany nie ŭkładvalisia ŭ dedłajn. Takim čynam zadaču stvaryć adzin sa strojaŭ dla prahramy davieryli Žańnie. U vyniku jana vydatna spracavałasia z muzykami. Heta była jaje pieršaja surjoznaja zamova, dziakujučy jakoj paźniej źjaviłasia dadatkovaja praca — u majsterniach Teatra opiery i baleta.

Malavać u tyja časy atrymlivałasia tolki ŭ volny čas. A jaho było mała. U adpačynku ž spravy zusim nie kleilisia, i Žanna tolki razdražniałasia. Toj žyvapis, što ŭrešcie naradžaŭsia, byŭ nikomu nie patrebny: tolki adzinaja halereja («Kaŭčeh» Ludmiły Jaravienki) u pačatku 90-ch pahadziłasia vystaŭlać pracy Kapuśnikavaj. Na tyja ž farby patrebnyja byli hrošy, padrastaŭ syn, jaki zadavaŭ usio bolš pytańniaŭ pra fatahrafiju i chacieŭ joj zajmacca, treba było vyžyvać. Siamja znachodziłasia ŭ viečnym niervovym stanie, i ŭ takich umovach z tvorčaściu atrymlivałasia ciažka.

U 2006-m Žanna i Andrej raźvialisia. Mastačka nie lubić razmaŭlać pra heta. Kaža, što rasstalisia nie praź niejkija kanflikty na hlebie tvorčych kryzisaŭ i nie praz zdradu. Prosta kožny krychu rasčaravaŭsia ŭ druhim.

Raźvitalisia jany siabrami. «Andrej dla mianie byŭ i zastajecca lubimym mastakom za svaju ščyraść», — kaža Žanna.

Jany paznajomilisia, kali pra jaho jašče amal nichto nie viedaŭ. Jon zdymaŭ ź siabrami płastylinavyja mulciki, śladoŭ jakich užo i nie znajści, zdymaŭsia ŭ videapierformansach, ale jašče nie byŭ blizka znajomy z žalezam i drevam, ź jakich paśla pačnie rabić skulptury «Lisička», «Padvodnaja łodka» i inšyja.

Pracy Kapuśnikava-skulptara ŭpieršyniu adkrylisia śvietu ŭ 2007-m. I ŭ hetym ža hodzie, paśla 11-hadovaj cišyni, zapracavała piersanalnaja vystava Žanny «Luboŭ-markoŭ».

Žyvapis dla jaje znoŭ staŭ mahčymym, kali pryjšła pracavać u kino. Heta jana była mastačkaj pa kaściumach u «Kniahini Słuckaj» i «Letapisie časoŭ». Potym mastakom-pastanoŭščykam u kino i rekłamie. I choć kalektyŭnaja praca nikoli nie była daspadoby Žańnie, hetyja śfiery prynieśli joj bolš hrošaj i dali volny čas, jaki jana mahła pryśviačać lubimamu žyvapisu.

Žanna-Andrej-Jura

A paśla ŭ jaje žyćci «zdaryŭsia» Juryj Biłyk. Praz Andreja i supolnyja kampanii jany byli znajomyja i raniej, ale nikoli nie kamunikavali blizka, sam-nasam. Pasiabravali na kancercie hrupy «Vopli Vidaplasava».

Jak i Žanna, Juryj taksama niadaŭna raźvioŭsia z žonkaj. U płanie žyćciovych schiem dy navat pa charaktarach heta było 99-pracentnym supadzieńniem. «Byccam mianie pamnožyli na dva», — nie chavaje radaści Žanna. Juryj staŭ jašče adnoj rukoj mastački, jaje paplečnikam va ŭsich tvorčych i bytavych spravach. Niahledziačy na toje, što Žanna z Andrejem byli ŭ aficyjnym razvodzie, Juryj jak sapraŭdny siabar i mužčyna ŭsio roŭna paprasiŭ błasłavieńnie na ich adnosiny. I atrymaŭ.

Na archiŭnym fotazdymku Žanna, Juryj Biłyk (u centry) i syn mastački Hoša.

U 2010-m hodzie Andreja nie stała… «Jaho śmierć paŭpłyvała na ŭsich nas. Na mianie dyk dakładna. Ad taho času ja razumieju, što heta realnaść. I na ŭsio hladžu praz pryzmu hetaj raptoŭnaj biazhłuzdaj śmierci. Ja caniu ŭsio i bierahu Hošu, Jurku, svaich baćkoŭ. Sama nie chaču pamirać vielmi-vielmi, bo ščaślivaja i zrabić jašče šmat chočacca», — pryznajecca Žanna.

Ahraramantyčny sieryjał z praciaham

Paśla «Lubovi-markovi» ŭ Žanny było šmat vystaŭ. Ale składvajecca ŭražańnie, što ŭsie jany byli nibyta prabiežkaj, raźminkaj jaje lohkaatletyčnaj natury pierad prajektam «Dažynki».

Uschodniesłavianski abrad zaviaršeńnia žniva ŭ Biełarusi nabyŭ svoj dadatkovy sens. Śviatkavać «ahulnarespublikanski fiestyval-kirmaš pracaŭnikoŭ vioski» ŭ nas pačali ŭ 1996 hodzie, ale z kožnym hodam hetaja padzieja, niahledziačy na dobruju zadumu, nabyvała niekatoryja… mmm… cikavyja rysy. Pad markaj naviadzieńnia paradku znosili staryja budynki (ci rekanstrujavali sajdynham), rajony hnalisia za novymi niezrazumiełymi ličbami i pakazčykami…

Na ekranie smartfona karcina «Višniovaje sočyva», 2013 hod.

Na hetaj chvali ŭ Žanny naradzilisia svaje «Dažynki». Čamu dziaŭčynku, jakaja vyrasła ŭ stalicy, paciahnuła da ziamli i takich piersanažaŭ jak ahranomy, dajarki, traktarysty? Syhrali rolu paleskija karani. Značeńnie maje i pieryjad raspracoŭki nacyjanalnych kaściumaŭ dla «Pieśniaroŭ».

Žańnie nie padabałasia «pryvatyzacyja» ŭsienarodnaha śviata: «Skazili jaho sens i pieratvaryli ŭ treš».

«Dzieci kukuruzy», 2013 hod.
«Mroja traktarysta», 2013 hod.

U «Dažynkach» Žanny viaskovyja biełarusy sapraŭdy ščaślivyja, pryhožyja i rassłablenyja. Razmalavanyja ŭ šalonyja «vyrvi voka» kolery, kab užo dakładna raźvitacca sa stereatypam, što Biełaruś — heta šera i sumna.

«Ad mianie viečna čakali niejkaj harmonii. A mnie mała panku. I ja liču, što treba davać žaru macniej», — kaža mastačka.

Jana malavała svaju ŭtapičnuju krainu mary. Dzie ŭsie ŭ vyšyvankach, ale nie tamu, što heta modna, a prosta tak, bo duša pažadała. Dzie niama relihijnaj pošłaści, a zamiest sprečak pra toje, pravilna pisać «Biełoruśsija» ci «Biełaruś», ludzi apiekvajuć piensijanieraŭ, źbirajuć uradžaj i kachajuć. Biez rusafobii i karon VKŁ na hałavie, ale z čałaviečaj hodnaściu ŭnutry.

«Paśpieli», 2013 hod.

Praŭda, užo druhaja sieryja «Dažynak», praciah jaje ahraramantyčnaha sieryjału z tymi samymi piersanažami, hetakaja kiniematahrafična-žyvapisnaja historyja, atrymałasia kudy bolš sumnaj. Ahranomy i dajarki pačali ściakać kroŭju…

«Jahadki», 2015 hod.

«U SSSR ja rasła z upeŭnienaściu, što vajny bolš nikoli nie budzie. Pra jaje šmat razmaŭlali, jaje zhadvali, ale my nie mahli ŭjavić, što jana paŭtorycca znoŭ. I voś za niekalki tydniaŭ da padziej va Ukrainie mnie śnicca son pra vajnu. Mnie stała vielmi strašna. I toje, što pačałosia, było strašnym. Dumaju, nikomu byli nie patrebnyja karciny z kroŭju i śmierciu. Ale ja nie zmahła zastacca ŭ baku ad hetaj temy, inakš mnie było b soramna», — zhadvaje mastačka.

Praŭda, niahledziačy na ŭpłyŭ danbaskich padziej, jaje druhija «Dažynki» ŭsio roŭna byli nie pra toje, što tam. Heta znoŭ byli biełarusy. I napamin: usich žyvych ludziej, niezaležna ad pohladaŭ, abjadnoŭvaje toje, što jany pakul žyvyja.

«Doška honaru», 2015 hod. Na fonie — pracoŭnyja trafarety mastački.

Siońnia Žanna pracuje nad trecimi «Dažynkami». Sieryja ŭžo maje nazvu: «Marsijanski łapik». Niekalki prac hatovyja daŭno, ale kali ŭdasca skončyć usie, pakul kazać rana. I nie, jana nie baicca zastacca mastačkaj adnoj temy: «Pakul što heta ŭsio roŭna samaje važnaje z taho, što ja zrabiła».

Jak i raniej, siońnia jaje natchniajuć ščyryja maładyja panki biez tarmazoŭ, słuchać i naviedvać kancerty jakich jana praciahvaje ŭvieś čas. Čamu? Tamu što jany sapraŭdnyja. «Z našaj «stabilnaściu», nadvorjem, sacyjalnaj atmaśfieraj vielmi chočacca panku, chočacca adryvacca», — kaža Žanna. I zaprašaje ŭ hety adryŭ ŭsich, chto hatovy da novaha, lepšaha, jarkaha, svabodnaha.

Kamientary26

Usio zdaryłasia na Novy hod. Śmierć samaj publičnaj supracoŭnicy minskaha AMAPa dahetul pakidaje pytańni14

Usio zdaryłasia na Novy hod. Śmierć samaj publičnaj supracoŭnicy minskaha AMAPa dahetul pakidaje pytańni

Hałoŭnaje
Usie naviny →