Byŭ ksiandzom — staŭ šmatdzietnym baćkam. Były śviatar raskazaŭ, što jaho da hetaha padšturchnuła

Svaju historyju vydańniu raskazaŭ Valancin, jaki pakinuŭ śviatarstva paśla dvuch hadoŭ słužeńnia. Heta adbyłosia bolš za dziesiać hadoŭ tamu. Ciapier jon maje siamju, pracuje kiroŭcam-dalnabojnikam.

Pra svaju siamju Valancin raskazvać nie staŭ — kab chtości nie ŭspryniaŭ heta jak rekłamu. Ale kali jon byŭ śviatarom, adbyłosia tak, što jon zakachaŭsia:

«Pa-čałaviečy pakachaŭ dziaŭčynu. I tady zrazumieŭ, što nie mahu słužyć i Bohu, i mamonie. Usie maje dumki pra vieru, pra słužeńnie, pra Boha pieraklučylisia na jaje. Fizijałohija, psichałohija, emacyjny składnik, jaki zachoplivaje čałavieka ŭraz. Chto byŭ zakachanym — toj zrazumieje».

Valancin kaža, što supraciŭlaŭsia hetym dumkam i hetamu stanu, prasiŭ Boha nakiravać:

«Razumieŭ, što treba było vybrać niejkaje adno słužeńnie. Ja razmaŭlaŭ pra heta sa svaim načalstvam, ale nie ŭbačyŭ padtrymki. Ja prasiŭ pra duchoŭnyja praktyki, rekalekcyi, zaniatki. Ale čas tady byŭ składany, było krychu nie da mianie. U vyniku ja sam pryniaŭ rašeńnie, i nikoha nie vinavaču».

Jak adznačaje Valancin, sychodu sa śviatarstva nie papiaredničaŭ jaki-kolviek «kryzis viery», nie paŭstaŭ jon i potym:

«Byli momanty, kali ja chavaŭsia ŭ cieni ad Božaha śviatła, ale nikoli nie adčuvaŭ, kab Boh mianie pakinuŭ. Ja adčuvaju siabie lubimym dziciom Boha, Jon mianie zaścierahaje i lubić da hetaha času. Ničoha nie źmianiłasia. Ja baču, što Haspodź nakiroŭvaje mianie i ŭdziačny Jamu za heta».

Što tyčycca paklikańnia, to ciapier Valancin bačyć jaho ŭ tym, kab vieryć, słužyć Bohu i bližniamu:

«Ty śviatar, ty nastaŭnik, ty šachcior, ty dvornik… Słužyć na tym miescy, na jakim Boh ciabie pastaviŭ. Ja zrazumieŭ, što sustreŭ čałavieka, jaki va mnie maje patrebu. Napeŭna, heta ŭ paklikańni hałoŭnaje. Ja byŭ ščaślivy ŭ śviatarstvie, ale i nie staŭ nieščaślivy, kali stvaryŭ siamju. Heta taksama vydatna, i treba radavacca tamu, dzie ty jość, dzie ciabie pastaviŭ Boh».

Valancin adznačaje, što jahonaje duchoŭnaje žyćcio praktyčna nie źmianiłasia: pa niadzielach — śviataja Imša, štodzionnaja malitva pa Brevijaryi.

Pavialičyć

U toj ža čas jość vypadki, kali sychodu śviataroŭ papiaredničała «strata viery», a ŭžo potym jany zavodzili siemji. 

• 19
• 1
• 1
• 2
• 1
• 2
• 0
• 1