«Naša Niva» pahutaryła z artystam pra toje, ci zapatrabavany siońnia hety vobraz, kolki hrošaj zarablaje jon na karparatyvach, i ci nie soramna jamu pierad baćkami i siabrami za toje, što ŭ jaho harderobie pieravažajuć žanočyja sukienki.
Jaŭhienu Jermałkoviču 33 hady. Zaraz jon artyst Moładzievaha teatra estrady.
U teatry jon zaniaty ŭ repiertuary jak artyst Jaŭhien Jermałkovič, a taksama jak artystka aryhinalnaha žanru Zinaida Furor. Zarobak, praŭda, atrymlivaje tolki na proźvišča Jermałkovič.
Da epochi Zinaidy Jaŭhien paśpieŭ skončyć budaŭničaje vučylišča, zatym univiersitet kultury. Pracavaŭ u arkiestry Finbierha i ŭ prezidenckim arkiestry.
«U maim žyćci vielmi šmat čaho vyrašaŭ vypadak. Pačynajučy z taho, što ja vypadkova staŭ studentam Univiersiteta kultury», — pačynaje Jaŭhien Jermałkovič.
Śpiavaŭ chłopčyk ź dziacinstva, zajmaŭsia ŭ roznych vakalnych studyjach. Ale ŭ siamji, dzie starejšy brat i baćka byli čyhunačnikami, a mama pracavała ŭ dziciačym sadku, pra prafiesiju artysta hutarka nie išła. Treba było atrymlivać «narmalnuju» śpiecyjalnaść.
«Ja naradziŭsia i žyŭ u Alochnavičach, što ŭ Maładziečanskim rajonie, akurat pamiž Minskam i Maładziečnam. I ŭ maim ŭjaŭleńni zaŭsiody było, što elektryčka jedzie napierad u Minsk, a zad — heta Maładziečna. Ja ź dziacinstva viedaŭ, što kali pajedu vučycca, to tolki ŭ Minsk, napierad», — raspaviadaje Jaŭhien Jermałkovič.
Kali pastupiŭ u budaŭničaje vučylišča, udzielničaŭ u samadziejnaści. Kiraŭnik hurtka paraiŭ Jaŭhienu schadzić na prasłuchoŭvańnie va Univiersitet kultury. Jaŭhien schadziŭ. I tak staŭ studentam hetaj ustanovy. Kali chłopiec vučyŭsia na pieršym kursie, trapiŭ u televizijnaje šou «Fest maładych».
«Chacia ja adniekvaŭsia, havaryŭ, što nie pajdu, što ŭ mianie niama šancaŭ. Paśla taksama adniekvaŭsia ad prapanovy Michaiła Finbierha, bajaŭsia, što nie paciahnu pracu ŭ arkiestry. U vyniku paśpiachova adpracavaŭ tam hod, pakul nie stała pytańnie: praciahvać vučobu, abo praz propuski zaniatkaŭ z-za pastajannych hastrolaŭ być adličanym. Ja vybraŭ vučobu. Paśla mnie prapanavali pajści ŭ jakaści bek-vakalista da Alesi Jarmolenka. Pracavaŭ ź joj. Ad univiersiteta prymusili pajści na kastynh u prezidencki arkiestr. I dla mianie taksama było absalutnaj niečakanaściu, kali mianie tudy pryniali», — raskazvaje Jaŭhien Jermałkovič.
Jaŭhien adpracavaŭ u arkiestry try hady.
«Nas było 10 salistaŭ, šmat jeździli, šmat vystupali, na aficyjnych mierapryjemstvach šmat razoŭ vykonvali lubimuju pieśniu prezidenta — «Halina». Ale salistaŭ vyrašyli raspuścić. Ministerstva kultury nam skazała, što my — ich dzieci, što nie kinuć nas, usich pracaŭładkujuć», — kaža Jaŭhien.
Tak Jaŭhien Jermałkovič trapiŭ u Teatr estrady. Ciapier u repiertuary Jaŭhiena nie tolki vystupy jak salista. Jon hraje hałoŭnyja roli ŭ dziciačych i darosłych śpiektaklach. Štohod stanovicca hałoŭnaj Babaj Jahoj na jołkach u Pałacy Respubliki. Pryčym u niekatorych śpiektaklach jon vykonvaje žanočyja roli jakraz u vobrazie Zinaidy Furor.
«Zinaida źjaviłasia ŭ mianie hady čatyry tamu. Ja vioŭ viasielle ŭ siabroŭ. Napisaŭ scenar, dzie pa siužecie mažnaja, kałarytnaja žančyna sustrakaje haściej. Paprasiŭ syhrać hetu rolu svaju siabroŭku, a jana ŭ apošni momant zachvareła i admoviłasia. U ekstrannym paradku vymušany byŭ pieraapranucca ŭ žančynu. I reakcyja ludziej mianie ździviła. Usie tak dobra pryniali. Z taho času staŭ paŭtarać hety vobraz», — raskazvaje Jaŭhien.
Pieršy čas na vychad Zinaidy Furor była va ŭsich adnolkavaja reakcyja: «O, Siardziučka pryjechała».
«Ja zaŭsiody heta prypyniaŭ. U mianie niama ničoha ahulnaha ź Siardziučkaj. Adzinaje, što nas jadnaje, toje, što mužčyna pieraapranajecca ŭ žančynu. U Zinaidy Furor inšyja formy, jany žanočyja, płaŭnyja. Zinaida zaŭsiody nosić pryhožuju žanočuju pryčosku, u jaje pryhožy makijaž, šykoŭnyja sukienki. Ja ž nie apranaju na siabie zorku. I repiertuar u nas vielmi rozny. Kaniečnie, u mianie jość niejkija kaviery na viadomyja chity, biez hetaha nijak, ale nivodnaj pieśni Vierki Siardziučki ja nie vykonvaju pryncypova, kab nas nie paraŭnoŭvali. Ja nie lublu słova travieści. Nie, Zinaida Furor — heta sceničny vobraz. Jon žyvie tolki na scenie. Ja ž nie chadžu ŭ mahazin u takim vyhladzie», — pierakonvaje Jaŭhien Jermałkovič.
Chacia pryznajecca, što ŭsio ž u makijažy davodziłasia vychodzić na zapraŭkach.
«Ja sam na vystupy jezdžu za rulom. Kali za dzień treba źmianić niekalki placovak, zmyvać makijaž nie maje sensu. Ujavicie sabie karcinu. Chłopiec z karotkaj stryžkaj u mužčynskim adzieńni, z nafarbavanymi vačyma prychodzić na zapraŭku i prosić bienzinu. Kaniečnie, ludzi ŭ šoku. Niejak jechaŭ na vystup. Ja ŭžo ŭ makijažy, ale treba ž źjavicca pierad publikaj pry poŭnym paradzie. Ja źjazdžaju z darohi, pačynaju apranać azadak, hrudzi. I raptam spyniajucca milicyjaniery. Niajomka atrymałasia. Ja kažu im, pačakajcie, zaraz apranu sukienku i paryk. Jany paśmiajalisia, navat da miesca supravadzili», — śmiajecca Jaŭhien.
Jermałkovič pryznajecca, što vobraz jaho Ziny bolš zapatrabavany, čym vobraz artysta Jaŭhiena Jermałkoviča.
«U vobrazie Ziny ŭ mianie i kancertaŭ bolej, i na karparatyvy zaprašajuć viadučym, i na telebačańni ŭ nacyjanalnym chit-paradzie ŭdzielničaju. Hledačam padabajecca. Paśla kancertaŭ, kali ŭžo pieraapranajusia ŭ siabie, nie raz davodziłasia čuć vodhuki pra toje, jakaja artystka zaraz vystupała. Ludzi nie razumiejuć, što ja mužčyna. A ja što? Kali ja mahu ŭzmacnić svaju charyzmu jarkim vobrazam, to čamu b heta nie zrabić?» — pierakanany Jaŭhien.
Jaŭhien Jermałkovič pryznajecca, što jaho vystup na paŭhadziny na viasielli budzie kaštavać ad 250 dołaraŭ.
«Zina — heta surjoznaja rabota. Heta nie vychad da publiki ŭ maminym chałacie. Nad vobrazam Zinaidy pracuje cełaja kamanda prafiesijanałaŭ. Heta i vizažysty, i stylisty. Zinie admysłova šyjuć darahija sukienki, na jakija idzie pa piać mietraŭ tkaniny», — raskazvaje Jaŭhien.
Rost Zinaidy Furor — 2 mietry 10 santymietraŭ.
«Heta moj ułasny rost 1,80, abcasy — 10 santymietraŭ i hałaŭny ŭbor — 20 santymietraŭ. A na karparatyvach chto tolki nie chacieŭ prytulicca da hrudziej! I heta jak praviła žančyny. Mužčyny saromiejucca», — raskazvaje Jaŭhien.
Jość u prahramie Zinaidy Furor abaviazkovy numar, kali z zały vybirajecca adzin dobraachvotnik, jakomu daviarajecca misija pamacać hrudzi Zinaidy.
«Ja pytajusia tady: «Sapraŭdnyja?» Hladač kivaje, jon zadavoleny. A niehatyŭ, darečy, zaŭsiody sychodzić ad žančyn. Mianie adnojčy paprasili pakinuć pamiaškańnie, bo niejkija hłamurnyja panienki paskardzilisia, što Zina adciahvaje ŭsiu ŭvahu na siabie. I skardziacca kalehi-žančyny, što na zbornym kancercie paśla mianie vystupać nie buduć, kažuć, što paśla mianie na scenie rabić niama čaho. Kaniečnie, byvajuć i vodhuki, što mužyk pieraapranuty ŭ žančynu — heta fu. Ludziam ža nie zabaroniš havaryć. Chacia ja dumaju, što takija vodhuki ad taho, što ŭ čałavieka jość niejkija svaje kompleksy. Moža jon taksama b tak chacieŭ, ale praz svaju niaŭpeŭnienaść nie moža, i nie moža mnie hetaha daravać», — pryznajecca Jaŭhien Jermałkovič.
Artyst raskazvaje, što rodnyja i siabry prymajuć hety vobraz vielmi ciopła. Nichto nie kpić ź jaho.
«Naadvarot, telefanujuć, vinšujuć, kali bačać, što maja pieśnia zaniała niejkaje miesca ŭ chit-paradzie. Rajać mianie znajomym u jakaści viadučaj. Jość u płanach pajechać na hastroli ŭ Amieryku. Tolki nakont siamji płanaŭ niama pakul. Mama chvalujecca, ale, dziakuj Bohu, u mianie jość starejšy brat, jaki zabiaśpiečyŭ mamu ŭnukami. A ja zaŭsiody adkazvaju: «Ja žanaty na Zinaidzie Furor», — dzielicca Jaŭhien Jermałkovič.
Ci moža tak zdarycca, što Jaŭhien adnojčy admovicca ad hetaha vobrazu, chłopiec nie viedaje. Tamu što jość u płanach Zinaidy Furor padać zajaŭku na Jeŭrabačańnie.
«Dumaju, što ja narešcie dajdu da hetaha. Buduć paraŭnoŭvać ź Siardziučkaj? Dy kali łaska. Mianie bolš by pakryŭdziła, kab mianie paraŭnoŭvali z Kančytaj Viurst», — adkazvaje Jaŭhien Jermałkovič.
Kamientary