ніколі не падабраць нам ідэальнага партнёра. ні ў каханні, ні ў іншым. можна толькі больш-менш наблізіцца

раз-пораз даводзіца чуць ад калег ускліканне - 'ну чаму няма кланавання!? я б кланаваў(ла) сябе'

аднойчы ранкам... а якраз незадоўга я пачула гэту фразу... выходжу з ліфта... як туўт...

ліфты размешчаны адзін супраць аднаго і на задняй сценцы ў іх люстэркі...
і вось уявіце...

ранак. прыцемкі. сонная я. выходжу з ліфта і... бачу, як насутрач мне выходзіць...
бясконцая вераніца мяне...

гэта проста ліфт, той што насупраць таго, на якім узнялася я, застраў на нашым паверсе, а дзверы адчыненыя былі, а там люстэрка. і ў ліфце, з каторага выходзіла я, таксама люстэрка. ну вось я і пабачыла бясконцы люстраны калідор і бясконцую вераніцу сябе)

аднак прыкольны атрымаўся на яве спецэфект...