[Red. vydalena]

Nia treba hetuju tak zvanuju "hramadzianskuju supolnaść" padtrymlivać: jany i tak sabie na hrantach nie błaha pačuvajucca. Źviarnicie ŭvahu na prostych ludziej narešcie!

Hałasy rospačy,
– A ty počiemu nie smotriš?
– Ždu, kohda vletit drakon.
– Ja drakon…
– A kak žie chvost, tri hołovy…?
– Naš hospodin drakon tak davno živiet sriedi ludiej, čto sam stał pochož na čiełovieka. I inohda zachodit k nam, po prostomu, po čiełoviečieski…
– Da, ja lublu prostych ludiej. No prostych.

Dazvolili ŭjezd na biełaruskich numarach ludziam ź litoŭskimi vizami i PNŽ (takich vobmal, chto moža biaz strachu praź miažu jeździć) i hramadzianam ES.
Dzie ž tut "biełaruskaja hramadzianskaja supolnaść"? Kłoŭny!