Ціманоўская распавяла пра нагоду для гонару, адказ у сацсетках Азаронку, прафесійнае і асабістае

— Вам дазволілі выступаць за зборную Польшчы. Якімі былі першыя пачуцці пасля гэтай навіны? Ці не было тугі па тым, што Беларусь канчаткова засталася ў мінулым?

— Па-першае, я не лічу, што Беларусь засталася для мяне ў мінулым (яна была, ёсць і будзе) — у мінулым засталася беларуская зборная. Па-другое, адбылося гэта не цяпер, а два гады таму, менавіта таму ніякіх сумных думак не было.

А калі казаць пра першыя ўражанні, то я не адразу паверыла ў гэтую навіну. Мне патэлефанаваў трэнер і паведаміў, што я еду на зборы, таму што з мяне знялі каранцін, і, магчыма, я змагу ўдзельнічаць у чэмпіянаце свету па лёгкай атлетыцы, які адбудзецца ў канцы жніўня ў Будапешце. Я адказала: «Калі ты жартуеш, то гэта не смешна. Давай лепш сур'ёзна абмяркуем найбліжэйшыя планы і тое, да якіх спаборніцтваў я магу рыхтавацца». Але трэнер падкрэсліў, што не жартуе.

Потым мне ўжо патэлефанавалі з польскай Федэрацыі лёгкай атлетыкі, каб павіншаваць з тым, што цяпер я афіцыйная ўдзельніца зборнай Польшчы. Сказалі, што яны паспрабуюць зрабіць усё магчымае для таго, каб я змагла паехаць на чэмпіянат свету. Вось тады ў мяне крыху затрэсліся рукі, таму што навіна была сапраўды вельмі нечаканай. Бо ўвесь год я трэніравалася без думак аб тым, што змагу ўдзельнічаць у чэмпіянаце свету сёлета. Я ж ведала, што я на каранціне і гэта ў прынцыпе немагчыма — а тут у адзін момант усё рэзка змянілася.

Канешне, я не магу пакуль у поўнай меры радавацца гэтай навіне, таму што няма гарантый таго, што я патраплю на чэмпіянат свету. Але я шчаслівая ўжо таму, што ў наступным сезоне я 100% буду выступаць на міжнародным узроўні — больш няма ніякіх перашкод.

— Азаронак вельмі аператыўна адрэагаваў на навіну (Крысціна ў адказ у сацсетках напісала, што забараняе прапагандысту пісаць пра сябе. — «НН»). Наколькі вас увогуле хвалююць такія паведамленні? Ці навучыліся вы за апошнія гады даваць рады хэйту?

Павялічыць

— Мяне наогул не хвалююць паведамленні Азаронка — я заўсёды з іх смяюся. Мне падаецца, што гэта падабаецца маёй аўдыторыі ў сацыяльных сетках — яна вельмі добра на гэта рэагуе. Мы з падпісчыцамі можам часам паразмаўляць на гэтую тэму, пажартаваць з такіх людзей, як Азаронак. Выкладваю я скрыншоты толькі для таго, каб паказаць, якія ёсць неадэкватныя жыхары Беларусі і што яны сабе дазваляюць. А яшчэ — даць ім адказ, бо я не з тых людзей, хто маўчыць.

З хэйтам я навучылася спраўляцца — на гэта патрабавалася шмат часу і дапамога псіхолага. Але цяпер мяне вельмі складана нечым зачапіць.

— Тэарэтычна, калі вы паедзеце на Алімпіяду, то можаце сустрэцца там са знаёмымі з Беларусі. Вас не палохаюць такія думкі?

— А чаму яны павіны мяне палохаць? Няхай баяцца прадстаўніцы беларускага спрынту сустрэцца са мной на бегавой дарожцы, таму што яны ўбачаць толькі маю спіну.

Павялічыць

— У Instagram вы пісалі, што ў пяць гадоў амаль што страцілі слых…

— Так, калі я была маленькая, то захварэла, у мяне паднялася тэмпература пад 40. Мама з татам выклікалі хуткую. Доктар няправільна разлічыла дазіроўку лекаў, і праз гэта ў мяне з'явілася пабочная рэакцыя: пачаліся праблемы са слыхам. Бацькі зразумелі, што нешта не так, калі я ўключала вельмі гучна тэлевізар і пры гэтым усё роўна дрэнна чула.

Потым падчас абследавання высветлілася, што на адным вуху ў мяне слых захаваўся на 30%, на другім — на 70%. З таго моманту я кожны год па некалькі разоў ляжала ў шпіталі. Усяго мне зрабілі пяць аперацый — некаторыя з іх рабілі мой стан толькі горшым. І толькі калі мне было 13 гадоў, мы змаглі знайсці лекара, які здолеў правільна вызначыць прычыну праблемы. І вось пасля таго, як ён прааперыраваў мяне, слых недзе праз паўгода вярнуўся.

Праз год мы з бацькамі хацелі зноў патрапіць да яго на прыём, але аказалася, што лекар раптоўна памер. Лічу цудам тое, што ён паспеў выратаваць мой слых. Мне вельмі пашанцавала. Я ўдзячная гэтаму прафесіяналу, бо, калі б не ён, вялікі спорт быў бы дакладна для мяне закрыты.

І вось дзякуючы таму, што я зноў пачала добра чуць, я пачала хадзіць на ўрокі фізкультуры разам з аднакласнікамі. Аднойчы мне прапанавалі або паўдзельнічаць у спартыўных спаборніцтвах, або пайсці на кантрольную па матэматыцы з класам. А матэматыку я заўсёды не любіла. На спаборніцтвах я выступіла лепш за ўсіх. Першы старт мне настолькі спадабаўся, што потым я ўжо не змагла жыць без спорту.

— Што дапамагае вам не здавацца?

— Я з самага дзяцінства стаўлю перад сабой мэты. І пакуль яны не будуць дасягнутыя, я не дазваляю сабе апускаць рукі. У мяне ёсць нататнік, дзе я пішу планы на месяц, на год, на пяць гадоў. І вось пакуль я не пастаўлю птушачку насупраць кожнага пункта, я не супакойваюся. Думаю, што гэта вельмі дысцыплінуе мяне.

— Вы распавядалі падпісчыкам у сацыяльных сетках, што за два гады ў Польшчы тройчы разыходзіліся з мужам, але ў выніку памірыліся ў Парыжы на ваш дзень нараджэння. Якое выпрабаванне для адносін стала самым складаным і што ў канчатковым выніку дапамагло вам захаваць шлюб?

— Усё, што я хацела расказаць пра нашы адносіны, я расказала ў сторыз. Больш ніякай інфармацыяй я не хачу дзяліцца. Так, мы тры разы расставаліся і ў выніку памірыліся — цяпер у нас усё добра. Мы перажылі самыя складаныя моманты. Магчыма, праблемы былі праз наш раптоўны пераезд, праз тое, што мы абое згубілі ўсё, што ў нас было. Нейкі час я была ў дэпрэсіі, і гэта не вельмі добра адбівалася на нашых адносінах. Галоўнае, што мы змаглі знайсці агульную мову.

Посмотреть эту публикацию в Instagram

Публикация от Кристина | Про спорт и любовь к себе (@kristi_timanovskaya)

Цяпер муж мне вельмі моцна дапамагае, ён мяне трэніруе, ездзіць са мной на спаборніцтвы. Ён мая галоўная падтрымка і апора. Гэта чалавек, дзякуючы якому я цяпер паказваю такія вынікі. Мы адсвяткавалі гадавіну вяселля, у нас шмат сумесных планаў. Адзінае, дзяцей у найбліжэйшых планах пакуль няма — мы адклалі гэтае пытанне на потым.

— Калі б у вас была магчымасць вярнуцца на некалькі гадоў таму і нешта змяніць тады ў сваім жыцці, вы б гэта зрабілі ці пакінулі б усё, як ёсць?

— Пакінула б усё, як ёсць.

— Якім сваім дасягненнем вы больш за ўсё ганарыцеся?

— Напэўна, тым, што я перажыла моцную дэпрэсію, з-за якой былі зрывы, звязаныя з буліміяй, але я ўзяла сябе ў рукі і практычна пачала жыць з нуля. І мне ўдалося выйсці на вышэйшы ўзровень, чым да дэпрэсіі.

• 38
• 0
• 6
• 5
• 3
• 7
• 12
• 0