Haspadar zakrytaha chutara Litoŭka: Miascovyja žychary vinavacili mianie ŭ sataniźmie
Adzin z samych mistyčnych i pryhožych chutaroŭ u Biełarusi, jaki vabiŭ svajoj zahadkavaściu i niepaŭtornaściu, zakryvajecca.
Pra heta «Našaj Nivie» raskazaŭ haspadar siadziby Siarhiej Koval.
«Ja atrymlivaju šmatlikija skarhi ad ludziej. Ludzi roznyja — mierkavańni roznyja. Ja ich nie asudžaju. Heta ich pohlad. Ale i zmahacca niama sił. Mianie abvinavačvali ŭ sataniźmie, u drennym upłyvie na moładź, i na toje, što na voziery z-za haściej siadziby pastajannyja pjanki. Kali ŭžo vajavać, to ZA. Ja suprać nie vajuju. Ciapier na varoty paviesiŭ zamok. Nie viedaju, što budu rabić dalej».
Chutar Litoŭka mieścicca niepadalok ad Navahradka. Heta histaryčnaje miesca, apisanaje jašče ŭ paemie Adama Mickieviča «Hražyna».
Finalnaja scena z «Hražyny» uvasoblenaja ŭ siužecie, jaki majstry pa prośbie Siarhieja Kovala raźmiaścili na aŭtobusnym prypynku. Byłaja zvyčajnaja miascovaja chata namahańniami Siarhieja pieratvaryłasia ŭ adziny ŭ svaim rodzie kompleks. Tut šmat kovanych rečaŭ, ścieny ŭpryhožany lapninaj, u pakojach šmat pazałoty i staradaŭnich rečaŭ z dubu. Asobny pakoj pryśviečany Uładzimiru Vysockamu, jaki tut žyŭ padčas zdymak u filmie «Syny iduć u boj».
Uvachod u siadzibu zaŭsiody byŭ biaspłatnym. «Usio dla ludziej», — śćviardžaŭ Siarhiej Koval.
Siadziba faktyčna pierachodzić u mohiłki. Sam damok zapoŭnieny vyjavami pačvar, a pasiaredzinie staić łožak. Nad im na stoli visić vielizarny škilet śmierci — žančyny ź sivoj hałavoj.
Ciapier na varotach visić zamok.
Kamientary