Грамадзянку Беларусі з трыма дзецьмі эвакуіравалі з Газы. Самалёт з сям'ёй прызямліўся ў Нацыянальным аэрапорце Мінск.
Ноччу на радзіму з сектара Газа прыляцела беларуска — палесцінская сям'я Абуалкас — мама і трое дзяцей.
«Гэта сапраўды гісторыя цудоўнага выратавання і прыклад зладжанай работы беларускіх дыпламатаў, прадстаўнікоў шэрагу профільных ведамстваў краіны, а таксама партнёраў з Міжнароднага камітэта Чырвонага Крыжа», — піша МЗС.
Актыўная фаза аперацыі заняла некалькі дзён. Былі задзейнічаны 4 дыпмісіі — пасольствы Беларусі ў Ізраілі, Сірыі, Егіпце і Расіі. Дыпламаты асабіста ажыццяўлялі суправаджэнне суайчыннікаў, аказвалі садзейнічанне ў афармленні дакументаў, пераходзе КПП на палесціна-ізраільскай і ізраільска-іарданскай межах, вырашэнні іншых арганізацыйных пытанняў, перадае БелТА.
Таццяна Абуалкас распавяла, што дарога ў Беларусь была складанай. Сям'я трое сутак была ў дарозе.
Пра выпрабаванні, якія сям'я перажыла за год, Таццяна расказвае як пра кашмар. «Гэты рэгіён пастаянна трасе, там пастаянныя войны. Але гэта магло доўжыцца дзесяць дзён. Самая доўгая вайна на маёй памяці працягвалася 53 дні. Ніхто не чакаў, што вайна, якая ідзе зараз, будзе доўжыцца столькі часу», — прызнаецца Таццяна.
Населены пункт, у якім жыла сям'я Абуалкас, раілі пакінуць як небяспечны раён. Часу на зборы толкам не было, і людзі бралі з сабой толькі самае неабходнае, у страху пакідаючы свае дамы і кватэры.
«Мы жылі то ў сваякоў, то ў палатках. Наша палатка стаіць да гэтага часу. Мы перажылі там жах. Усё ў руінах. Мы праязджалі міма аднаго з населеных пунктаў, і я нават уявіць не магла, колькі трэба часу, каб усё гэта аднавіць, каб туды вярнулася жыццё. Там усё ў руінах, не было ніводнага цэлага будынка», — успамінае Таццяна.
Перш за ўсё жанчына ў Беларусі плануе заняцца ўладкаваннем дзяцей у школу: «Дзеці год не вучыліся наогул».
«Не было страху, было неразуменне, нашто яму гэта». Былая дырэктарка «Лістапада» расказала пра Віктара Бабарыку і сваё жыццё цяпер2
Каментары