«У Расіі толькі па вечарах выходзіў з дому. Надзену чорныя акуляры, кепачку нацягну — і ў краму па харч ды цыгарэты»

Сяржук Сыс у інтэрв'ю Радыё Свабода гаворыць пра новую кнігу, што фактычна гэта вершаваны дзённік самага балючага перыяду ягонага жыцця.

Пад кожным вершам падпісаў месца і дату, калі ён быў напісаны. Мне важна было не толькі для сябе зафіксаваць гэты шлях, але і паказаць яго іншым беларусам, якія зведалі падобнае. Каб пачыталі, параўналі пачуцці», — кажа паэт.

Без пашпарта, права на працу, пад расейскімі ракетамі ва Украіне і на польскіх вакзалах сярод тысяч уцекачоў — у такіх умовах назапашваліся пачуцці і назіранні, якія выліліся ў вершы. Выбар назвы зборніка і яе напісанне лацінкай Сяржук патлумачыў гэтак: «У нас цяпер дом — гэта тое, што вакол. Бо нашага дому няма, ён застаўся ў Беларусі, і калі будзе, невядома».

Усмешка Бяляцкага, за якую на яго накінуліся міліцыянты

Шлях у выгнанне Сяржук адлічвае ад ліпеня 2021 году, калі яго разам з іншымі праваабаронцамі «Вясны» затрымалі і змясцілі ў ізалятар часовага ўтрымання на Акрэсціна. Вясновец кажа, што раней іх ужо выклікалі на допыты ў Следчы камітэт, таму да арышту ён быў маральна падрыхтаваны, але да апошняга спадзяваўся, што не зачэпіць. У вязніцы Сяржук Сыс апошні раз пабачыў Алеся Бяляцкага, калі таго па калідоры вялі канваіры.

«Ён мяне ўбачыў, усміхнуўся, а на яго за гэта накінуліся канваіры. Ягоная прывітальная ўсмешка стала мне падтрымкай падчас дарогі сюды», — прызнаецца Сяржук Сыс. Паэт лічыць, што тады, амаль тры гады таму, яму выключна пашанцавала — яго выпусцілі пад падпіску аб нявыездзе, хаця пашпарта і не аддалі.

«Яшчэ пяць дзён павагаўся — і ўсё ж вырашыў ехаць за мяжу. Але без пашпарта, таму варыянт быў адзіны — у Расею, а ўжо адтуль спрабаваць перабрацца ва Ўкраіну», — тлумачыць выбар маршруту ўцёкаў Сыс.

Дзе і якім чынам пераходзіў мяжу, Сяржук не ўдакладняе. Як і не называе расейскія гарады, у якіх жыў напярэдадні пераходу ва Ўкраіну. Суразмоўца не можа не ўспамінаць эмоцый, якія перажыў у той час.

«У Расеі толькі па вечарах выходзіў з дому. Надзену чорныя акуляры, кепачку нацягну — і ў краму па харч ды цыгарэты. У Расеі ўжо тады ў любога мінака маглі спытаць пашпарт, а ў мяне ніякага дакумента. Паступова перабіраўся бліжэй да мяжы з Украінай. І вось нарэшце кажуць: збірай заплечнік, заўтра пойдзем. Уражанні, як прыйшлі ва Украіну, неймаверныя: душа ляціць — свабода! Так, гэта не радзіма, але можна дыхаць, нічога не баяцца!» — расказвае Сыс.

«Шэры цень з крыламі»

Паводле Сержука, перажытыя тады эмоцыі відаць у вершах, якія прыпадаюць на ўкраінскі перыяд кнігі «DOM». Але толькі ў пачатку. Сем месяцаў Сяржук пражыў у Чарнігаве, дзе падаўся на палітычны прытулак і яго дачакаўся, аднак не паспеў атрымаць дакумент на рукі. Візіт у міграцыйную службу яму быў прызначаны на сакавік.

«А ў лютым паехаў у санаторый, у гарадок Моўшан, гэта пад Львовам. 23 лютага нібыта з нічога напісаў верш, што ляцяць бомбы, «пад нагамі салдат фотаздымкі каханых». А ў 6 раніцы 24-га падымаюся ды іду па звычцы на балкон пакурыць. У Карпатах у лютым ранкі ўжо цёплыя. Стаю — і тут бачу, нешта ляціць. Шэры цень з крыламі. Нізка-нізка. Разумею, што гэта не самалёт і не верталёт, але тады што? А тут другі цень ляціць! А пакуль дакурыў цыгарэту, недзе далёка як гахнула! Цяпер я ведаю, што гэта былі расейскія ракеты «Калібр», а тады?.. Заходжу ў інтэрнэт, а ўжо пішуць: вайна пачалася».

Павялічыць

Як успамінае Сяржук, на сняданку большасць украінцаў, якія лячыліся ў санаторыі, яшчэ не ведалі пра напад Расеі на іх краіну. А ўжо праз пару гадзін санаторый, дзе лячыліся сотні людзей, фактычна апусцеў. Нікога не спыняла і тое, што едуць пад бомбы.

«Пытаюся, куды вы едзеце? Там жа бомбы, ракеты. Не, кажуць, там наш дом… А мне што было рабіць?» — кажа Сыс.

Праз тры дні Сяржук вырашыў выбірацца з Украіны ў Польшчу. Беларусы, з якімі выйшаў на сувязь, параілі выязджаць праз суседнюю Івана-Франкоўскую вобласць. Але ўзнікла новая праблема: на дарогах паўсталі КПП, да таго ж нават у невялікіх вёсках мясцовыя жыхары выходзілі правяраць машыны, якія праязджаюць. «Бяруць у рукі нават не аўтаматы, а нейкія бярданкі, і дзяжураць», — апісвае Сяржук імпэт украінскіх сялян.

Праверкі на дарогах ён прайшоў удала, а вось на вакзале ў Івана-Франкоўску пільныя паліцыянты яго ўсё ж спынілі. Калі пачулі, што ў яго няма пашпарта, загадалі паказаць рэчы ў заплечніку. А калі пабачылі там пару ноўтбукаў, тэлефоны, дыктафоны, дык увогуле загаварылі пра шпіёнства.

«Упершыню з радасцю ўспамінаў і паведамляў свае паролі», — смяецца Сяржук, але кажа, што тады было не да смеху. Бо паліцыянты, убачыўшы тэчку з назвай «Васіль Стус», яшчэ болей засумняваліся, ці той ён, за каго сябе выдае.

«Кажу, гэта мае пераклады вершаў вашага дысідэнта Васіля Стуса на беларускую мову. А яны людзі простыя, пра такога паэта чуюць упершыню. Добра, што падышоў маёр, які хутка ва ўсім разабраўся. Сказаў хлопцам мяне адпусціць, а мне параіў памяняць паўвайсковую куртку на нейкую цывільную, маўляў, могуць быць праблемы на мяжы. І сапраўды, дапамагло», — кажа Сяржук.

Салідарнасць палякаў

Сяржук Сыс расказаў, што тры дні правеў у чарзе на ўкраінска-польскай мяжы зусім без ежы. Але больш за голад засмуціла звестка, якую прачытаў у інтэрнэце: што на польскім баку пераходу затрымалі траіх беларусаў, у тым ліку дзяўчыну без пашпарта. Але ж яму і тут пашанцавала — трапіў на праверку да сівога паляка, які таксама разабраўся ў ягоным становішчы.

»Куды, — кажа, — я табе буду ставіць візу, калі няма пашпарта? На лоб?» І параіў, як сяду ў аўтобус і прыеду ў вялікі горад, адразу там здавацца паліцыі. А пасля гэтага прапусціў у Польшчу. Зноў было пачуццё, як калі трапіў ва Ўкраіну з Расеі: свабода і бяспека!» — успамінае Сяржук Сыс.

З польскіх успамінаў у Сержука засталіся таксама ўражанні ад салідарнасці і актыўнасці палякаў-валанцёраў, якія сустракалі тых, хто ўцякаў ад вайны ва Украіне.

«Ужо за мяжой, у Пярэмышлі выходжу з аўтобусу на плошчы, а там стаіць недзе 100 ці мо 200 аўтамабіляў, усе з таблічкамі-паказальнікамі. Пытаюцца, у які горад мяне даставіць. А я ж не ведаю. Можа, Уроцлаў? Давай ва Уроцлаў, сядай», — прыгадвае першы дзень у Польшчы беларускі праваабаронца.

Праўда, па дарозе сваё рашэнне ён змяніў і папрасіў адвезці ў Кракаў, пра што потым не пашкадаваў. Хоць на вакзале Кракава ў тыя дні атабарыліся тысячы ўцекачоў, увагай валанцёры не абміналі нікога, кажа суразмоўца.

«Мне адразу падключаюць мясцовую SIM-картку, ужо тэлефануюць у нейкія чаты. Толькі 28 лютага, а ў іх ужо ўсё было, усё працавала. Валанцёры мяне забіраюць, прывозяць да сябе дамоў, дзе магу памыцца, пераапрануцца, паесці. Салідарнасць у палякаў была вельмі моцная! Ніколі такога не бачыў. Дарэчы, на кракаўскім вакзале сустрэў нашу Алену Лапцёнак з «Вясны». Яна там мужна валанцёрыла, як усе. Адпрацуе 10 гадзінаў — і едзе адсыпацца. Потым зноў», — захапляецца калегай Сяржук.

Павялічыць

З Польшчы ён перабраўся ў Нямеччыну, якой таксама ўдзячны за дапамогу, але зазначае, што нямецкая сістэма занадта бюракратычная. Таму, калі даведаўся, што «Вясна» паўнавартасна аднавіла працу ў Вільні, пераехаў у Літву.

Як пакінуў «Камуніста» і стаў вясноўцам

Праваабаронца Сяржук Сыс мае два дыпломы аб вышэйшай адукацыі; першы, філолага, атрымаў у Гомельскім дзяржаўным універсітэце. Гэты дыплом плюс прага да паэзіі дапамаглі пасля выкладчыцкай працы стаць журналістам. Сяржук асабліва вылучае кароткі досвед працы ў жлобінскай раёнцы, якая ў канцы 80-х гадоў яшчэ мела вельмі красамоўную па тых часах назву.

«Газета звалася «Камуніст», але пры гэтым выходзіла цалкам на беларускай мове і калектыў размаўляў па-беларуску. Цяпер чамусьці завецца «Новый день» — і цалкам усё па-расейску. Я быў працавіты, энергічны, мог на палову нумара напісаць за дзень. Не ленаваўся і ноччу паехаць з міліцыянтамі ў які рэйд, каб потым зрабіць цэлы разварот», — успамінае Сяржук тыя часы.

І заўважае, што ўжо ішла «перабудова» ды галоснасць, журналісты цэнтральных выданняў друкавалі ўсё больш крытычныя і праўдзівыя артыкулы. Але аказалася, у раённым «Камунісце» парадкі не змяніліся.

«Аднаго разу напісаў пра такі рэйд, як заве рэдактар і кажа: выкінь вось гэта, бо гэта чыноўнік, пра яго нельга. Так, ён быў п’яны, бушаваў, яго забралі, але не пішы пра гэта. А мне крыўдна да слёз: як я не магу пісаць пра тое, што на свае вочы бачыў? Там і міліцыя была. «Сяргей, гэта не твая справа, не рабі гэтага. Ты хочаш застацца ў журналістыцы?» — Сяржук зноў смяецца.

Паводле слоў Сыса, у выніку ягоную прагу да справядлівасці рэдакцыйныя начальнікі не перамаглі, а праца стала добрым досведам на будучыню, калі праз год ён перайшоў у абласную газету. «Не ведаю, ува што я б ператварыўся, калі б застаўся ў той раёнцы», — прызнаецца праваабаронца.

У 2007 годзе Сяржук Сыс прыйшоў працаваць у «Вясну», якой кіраваў ягоны сябар з часу вучобы ў Гомельскім дзяржаўным універсітэце, цяперашні нобелеўскі лаўрэат і палітвязень Алесь Бяляцкі. Сяржук прызнаецца, што выбар месца працы быў абумоўлены сяброўствам. Праз некалькі месяцаў Алесь Бяляцкі арганізаваў у «Вясне» курсы для валанцёраў-пачаткоўцаў, і тады Сяржук канчаткова зразумеў: абарона правоў чалавека — гэта ягонае.

Бяляцкі: «Трэцяга разу не будзе»

Пазнаёміліся Сыс і Бяляцкі, калі разам апынуліся на месячных курсах падрыхтоўкі для абітурыентаў філфака ГДУ. Сяброўства замацавалася падчас вучобы, у таварыстве «Тутэйшыя» і падчас сумесных вандровак па Беларусі ды па далейшых мясцінах, звязаных з беларускай культурай.

«У 1979 годзе разам паехалі ў Ялту шукаць магілу Максіма Багдановіча. Мы яе знайшлі, былі там тыдзень. Доўгая дарога, было ўжо шмат размоў, тады ўжо Алесь пачынаў гаварыць на беларускай мове, а я з дзяцінства гаварыў і школу заканчваў беларускую. Усё гэта нас моцна паяднала, Алесь стаў маім сябрам на ўсё жыццё. Ён быў сведкам на маім першым вяселлі, ён хросны бацька маёй дачкі. А пасля другога шлюбу сказаў, што ўжо двойчы быў сведкам, але трэцяга разу не будзе», — смяецца Сяржук Сыс.

Шчырасць сябра Сержуку вельмі падабаецца. Праваабаронца памятае, што Алесь Бяляцкі папярэдзіў пра магчымыя наступствы працы ў «Вясне» адразу.

«Тут процьма праблем, кажа. У «Вясну» можна прыйсці, але адсюль ужо не выйдзеш. Папярэджваў і пра ціск, пра арышты. Ён і для сябе такую долю прадбачыў і ад яе ніколі не ўхіляўся. Увесну 2021-га яшчэ мог бы выехаць за мяжу, але застаўся. Такі быў ягоны выбар», — успамінае пра Алеся Бяляцкага Сяржук Сыс.

Вокладка ад Алеся Пушкіна

Яшчэ адзін чалавек, які часта фігуруе ва ўспамінах Сыса — мастак Алесь Пушкін. Летась палітвязень памер у няволі. Паэт расказаў пра мастака дзве гісторыі.

«Мая маці ў нашай вёсцы Заспа — стараста мясцовай царквы. Яна нават адпраўляе службы, калі няма святара, які мусіць з гораду прыехаць. Да мяне ў Заспу прыязджалі паэт Эдуард Акулін, паэт Анатоль Сыс жыў побач і часта наведваў, Алесь Бяляцкі, Франак Вячорка некалькі разоў былі. І вось прыехаў Алесь Пушкін ды просіць маці: «Марыя Міхайлаўна, а дазвольце мне званіць у званы. Умею, — кажа, — дык ці дазволіце ў нядзелю?»

Сяржук кажа, што Алесь Пушкін тады прыехаў да іх упершыню, таму маці, жанчына асцярожная да незнаёмцаў, пераклала адказнасць на святара. Але мастак не адмовіўся ад сваёй ідэі, дамогся размовы з тым, пераканаў і потым вельмі прыгожа званіў.

«Ці вось яшчэ гісторыя», — працягвае Сяржук Сыс і ўспамінае 2011 год, калі ён рыхтаваў да выдання сваю першую кніжку вершаў «Стрэмка». Тады, паразважаўшы, ён звярнуўся да Алеся Пушкіна з прапановай намаляваць вокладку кнігі. Далейшае паэта здзівіла.

«Алесь адказаў, што проста так не можа, яму трэба кнігу пачытаць. Добра, я скінуў яму вершы з кнігі. Праходзіць, можа, месяц, я працую на «Вясне», як раптам дамафон звініць, ідзе да нас куча людзей, а сярод іх Алесь з вялікай карцінай у руках!» — расказвае Сяржук Сыс.

Паэт чакаў графічнага рысунку, прысланага праз інтэрнэт, а атрымаў вялікую карціну, напісаную алеем, з цудоўнай колеравай гамай і зместам, які выдатна падыходзіў да вершаў.

«Тая карціна цяпер упрыгожвае адну з прыватных калекцый, купіць яе за грошы для мяне было нерэальна, затое малюнак Пушкіна застаўся на вокладцы першай кнігі, і гэта цудоўная вокладка!» — лічыць паэт.

Літоўская туга

Сяржук Сыс прызнаецца, што ад смутку і тугі па радзіме падчас жыцця ў Вільні найперш ратуецца паэзій. Але прызнае, што і ў вершах — тыя ж настроі. Раздвоенасць не знікае.

«Розумам усведамляю, што зрабіў слушна, калі выехаў, але ў сэрцы дагэтуль сумненні, навошта. Трэба было, як іншыя: застацца і сесці. Гэта вельмі балюча. Ратуюся літаратурай — калі накрывае, дык пішу і пішу. Марыш, прыдумляеш, мроіш — і патрошку боль заціхае. Але каб сказаць, што я сябе ў небяспецы тут адчуваю, дык такога няма. Разумею, што не магу вярнуцца ні сёння, ні заўтра, ні праз год. Па-мойму, гэта не песімізм, а проста адэкватная ацэнка сітуацыі», — кажа Сяржук Сыс.

Паводле аўтара зборніка «DOM», ён ужо падрыхтаваў да выхаду ў друк новую кнігу, якая будзе называцца «Прыручэнне Літвой» і аб’яднае вершы, напісаныя па ўражаннях ад жыцця ў Вільні. Ад наведвання Коўна, Уцяны ды іншых мясцінаў Літвы. Спрабуе Сяржук сябе і як празаік.

«Працую над аповесцю «Пералёт-трава». Гэта пра людзей, з якімі сутыкнула жыццё пасля ўцёкаў. Балючы твор, але і яго абавязкова трэба дарабіць».

Прэзентацыя зборніка вершаў Сяргея Сыса DOM адбудзецца 18 лютага ў Вільні, на пляцоўцы «Павільёнас», на вуліцы Піліма, 21б.

• 24
• 0
• 2
• 2
• 5
• 5
• 10
• 0