Грамадства4040

Алексіевіч: «Спадар Кісялёў, не палохайце мяне. Я не паддамся»

Нобелеўскі лаўрэат — пра розніцу паміж інтэрв'ю і сваркай, пра пранкераў і адмову ад ордэнаў, пра «Гогаль-цэнтр» і тое, як глыбока сядзіць у нашых людзях гатоўнасць да цкавання. 

«Не сыдзеш з Сеткі»: Сетка які тыдзень гудзе, абмяркоўваючы Святлану Алексіевіч. То адкрытую правакацыю: пісьменніцы не стала. То размову пецярбургскага журналіста Гуркіна з Алексіевіч: меркавалася, што гэта будзе інтэрв'ю для «Дзелавога Пецярбурга». Але публікацыя з'явілася на сайце Regnum (прытым што Святлана Аляксандраўна гэтую дзікую спрэчку адмовілася лічыць сваім інтэрв'ю і публікаваць забараніла). То правакацыю нястомных пранкераў Вавана і Лексуса, гогалеўскую гісторыю, у якой адзін з нябачных нанайскіх хлопчыкаў спрабаваў ўзнагародзіць яе ордэнам Украіны, другі — ордэнам Расіі.

Гэта ўжо падобна на метадычную кампанію ціску дзяржаўнай машыны (і мноства яе добраахвотнікаў) на пісьменніцу. Дарэчы, фатальную сувязь паміж сабой і «Гогаль-цэнтрам» Алексіевіч заўважыла першай.

«Новая газета» папрасіла Святлану Аляксандраўну пракаментаваць апошнія падзеі.

Фота: Ганна Арцем'ева / «Новая»

— Бачыце, як машына завялася. Гэта ўжо сур'ёзна. І цяжка адбіцца. Справа нават не ў размове, а ў хвалі, якая паднялася пасля яе. Падобна на тое, я сур'ёзна ім усім перашкаджала: і вось з'явіўся прэцэдэнт. Тэма для абмеркавання. З беспардоннымі падтасоўваннем цытат. Я вось думаю: а ці чыталі гэтыя людзі публікацыю Regnum? Кніг маіх яны не чыталі дакладна.

Два тыдні таму я выступала ў Маскве, у «Гогаль-цэнтры». Зала была поўная. Напэўна, людзі прыйшлі збольшага і падтрымаць Сярэбраннікава. Вось гэтыя людзі (моладзі было шмат) — яны і былі той Расіяй, якую я любіла! І мне здалося, менавіта людзі Расіі, якую я любіла, цяпер у поўным адчаі.

У Пецярбургу чэрвеньскія «Дыялогі» (у тым ліку мая работа «Я не хачу больш пісаць пра вайну») мусілі прайсці на новай сцэне Александрынскага тэатра. І нечакана нам адмовілі ў гэтай пляцоўцы. Не мне адной: там мусілі выступаць Аляксандр Сакураў, Леў Додзін. Дзякуй, Міхаіл Піятроўскі нас усіх прытуліў. Прайшлі «Дыялогі» ў Эрмітажы.

Мабыць, я цяпер раздражняю ўсур'ёз. Я ж ніколі не лічыла патрэбным хаваць тое, што думаю: казала адкрыта і пра анексію Крыма, і пра Данбас.

Там жа, у Пецярбургу, адбылася размова з Гуркіным. Я адразу зразумела: гэта не інтэрв'ю. Я яго і не ўспрымала як інтэрв'ю. Прыйшоў нервовы, устрывожаны, ускудлачаны малады чалавек з агрэсіўным наскокам. Мяне ўразіла, што ён супрацоўнік «Дзелавога Пецярбурга». Я, скажам, згадала пра русіфікацыю. Яна ў Беларусі пачалася з 1922 года. Спадар Гуркіна відавочна пра гэта нічога не ведаў і спытаў: «А пры чым тут 1922 год? Мы з вамі жывём сёння».

Мяне падвяла пісьменніцкая цікаўнасць. Трэба было гутарку адразу абарваць: на трэцяй хвіліне было зразумела, што гэта не інтэрв'ю, а сварка. А я з ім працягвала размаўляць, бо мне цікавы і такі чалавек. Асабліва малады чалавек такіх поглядаў. Мы ж так доўга, з вялікай надзеяй чакалі: прыйдзе нябітае пакаленне! Вось яно і прыйшло…

Аднак я адразу ж і цвёрда сказала, што забараняю гэта друкаваць. У выніку: публікацыя «Регнума» і хваля «водгукаў» на яе. Кашын, Бабіцкі, Прылепін, Шаргуноў, Кісялёў… як адмашку далі. Пра каламуць, што бушуе ў фэйсбуку, нават не кажу. Але чытаю з цікавасцю.

І такое ўражанне, што спяваюць людзі з голаса адно аднаго. Не прачытаўшы нават той «сваркі». Бо я не казала зусім пра забарону рускай мовы! Я казала пра адмену яе як мовы навучання. Каб сцэментаваць новыя нацыі. На нейкі час. Даслоўна: «Калі ласка, гаварыце па-руску, але ўсе навучальныя ўстановы будуць, вядома, на ўкраінскай».

Гаворка ішла пра тое, як адчайна людзі хочуць пабудаваць сваю дзяржаву. І іх логіка жорсткая вельмі. Але трэба паспрабаваць у яе ўдумацца. Зразумець іх пазіцыю. Паспрабаваць.

Потым пайшла наступная хваля: Алексіевіч і пранкеры! Так, яны мне тэлефанавалі. Лексус і Ваван. Адзін — нібыта ад імя міністра культуры Украіны. Другі — ад імя Аркадзя Дварковіча. І абодва прапаноўвалі ордэны «Нябеснай сотні» і Дружбы народаў, здаецца.

Растлумачу, што я ніякіх узнагарод ні ад якіх краін не вазьму. Гэта абдуманая пазіцыя. У такі час, як сёння, мастак узнагароды браць не павінен. Калі пазваніў Ваван (або Лексус?) ад імя Украіны, я не вельмі здзівілася: ведала, што Парашэнка хацеў сустрэцца са мной. Званку Лексуса (або Вавана?) ад імя Расіі здзівілася больш, падумала пра пранкераў, і мне стала цікава: як яны працуюць? Таму я нядоўга, але пагутарыла.

Па выніках усіх гэтых жарсцяў добра цяпер разумею, як цяжка сумленнаму чалавеку сёння ў Расіі. Асабліва «на месцах». Далёка ад сталіц. У буры, у марыве каламуты і правакацый, якія ідуць адусюль. Пачынаючы, вядома, з тэлеэкрана. І думаю: як жа глыбока гэтая жарсць да даноса, да пошуку «чужога», жарсць да калектыўнага «ату яго!» сядзіць у нашым чалавеку, у «чырвоным чалавеку» — нават у яго нашчадках. Нібы ў генакод увайшла. Якая гатоўнасць да калектыўнага цкавання ў людзях жыве! Я хачу зразумець як мастак: што ж гэта такое ў нас? У тутэйшай чалавечай прыродзе?

Дарэчы, калі б усе, хто з такім імпэтам угрызаецца ў сказанае мной, выварочваючы словы навыварат, паўзіраліся б з тым жа імпэтам у словы Дзмітрыя Кісялёва: ім бы бездані адкрыліся!

І вось яму я хацела б сказаць: «Спадар Кісялёў, а не пужайце мяне. Я не паддамся».

Каментары40

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Усе навіны →
Усе навіны

У Мінску рабочы скраў дарагіх вентылятараў на 10 тысяч рублёў, а прадаў за 500 рублёў

Вучоныя знайшлі сляды катаклізмаў на Сонцы. Іх паўтарэнне можа мець катастрафічныя наступствы для цывілізацыі10

Памёр акадэмік Віктар Парфёнаў

Аляксей Дзікавіцкі расказаў, дзе будзе цяпер працаваць8

Даляр апусціўся за адзнаку 3,5 рубля3

У жонкі беларускага тэнісіста ў Пецярбургу сцягнулі залаты ланцужок4

Як у школьныя электронныя дзённікі трапіла рэклама піва? З'явілася тлумачэнне3

Манашак Свята-Елісавецінскага манастыра прагналі яшчэ з аднаго кірмаша ў Польшчы21

У Варшаве пачынаецца суд па справе згвалтавання і забойства беларускі Лізы2

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Галоўнае
Усе навіны →