«Са мною ўсё ў парадку — не білі», — дырыжорка пасля чатырох допытаў на Акрэсціна
«Нават уявіць не магла, што столькі людзей мяне падтрымаюць, столькі добрых, цёплых слоў пачую і ўбачу. Як вярнулася, спачатку некалькі гадзін плакала, бо стала адпускаць і трохі накрываць, адчула сабе проста маленькай дзяўчынкай, — напісала ў фэйсбуку дырыжорка хору Concordia Галіна Казіміроўская. — А потым плакала, калі стала чытаць вашыя словы падтрымкі, іх столькі, што мне, відаць, на тыдзень хопіць…
Са мною ўсё ў парадку — не білі.
Мяне пасадзілі ў ІЧУ на Акрэсціна, туды трапляюць усе да суда. Гэта адно з самых жахлівых месцаў на зямлі. Калі праходзіла праз знакаміты дворык, ля сцяны якога збівалі ў жніўні мужчын — холадам б’е, як токам.
Не магу пісаць аб усім, бо падпісала паперку. Але пра нейкія агульныя рэчы — магу.
Умовы, у якіх я, як і шмат беларусаў за апошнія месяцы, жыла гэтыя чатыры дні, нічога супольнага з жыццём не маюць, гэта катаванне.
Мне здаецца, я сябе рыхтавала, але да гэтага немагчыма падрыхтавацца. З усім гэтым брудам, хамствам, смуродам, адсутнасцю ўсіх сродкаў гігіены, прыніжэннем — я не была гатовая, што мяне пазбавяць паветра — базавае права нармальна дыхаць. У камеры паветра няма і ты спрабуеш высунуць нос у маленькую дзірку ў жалезных дзвярах, каб зрабіць адзін удых, а потым цякаць, бо ахоўнік можа ўбачыць, і горш будзе ўсім. Бясконцы галаўны боль, высокі ціск, бяссонніца…
Ніколі не была на допытах і гэта было маё асабістае пекла, праз якое я праходзіла чатыры разы. Не ведаю, чаму я такі небяспечны злачынца і якую нясу ім пагрозу, але збоку выглядала, што я быццам замініравала самалёт. Аб гэтым дакладна пісаць не магу, пакуль не адчуваю сябе цалкам у бяспецы.
Я ведаю, што праз гэты ціск, прыніжэнне, запалохванне праходзіць вялікая колькасць беларусаў. Увогуле, уся гэта сістэма працуе як нейкі завод па выпуску герояў. Не буду пісаць аб цяжкасцях, вы шмат пра гэта і без мяне ведаеце, напішу пра добрае.
Сустрэла столькі цудоўных людзей, неверагодныя гісторыі, вартыя трапляння ў кнігі. Адна была кранальная да слёз.
На другі дзень маёй «адседкі», калі ўжо маіх першых сукамерніц каго выпусцілі, каго адправілі ў Жодзіна, я засталася адна на некалькі гадзін (гэта, дарэчы, страшней, бо здаецца, што зараз прыйдзе злы дзядзька і нават не будзе каму заступіцца за цябе).
Позна ўвечары «зайшла ў хату» новая арыштантка. І гэта была Дуліна Наталля Алегаўна — звольненая выкладчыца МДЛУ. Я яе адразу пазнала, гэта такі светлы, вытанчаны, адукаваны, добры і неверагодны чалавек, які адразу ўлюбляе ў сабе. І тут, у камеру насупраць, куды ў нас выходзяць дзіркі-«кармушкі», у дзвярах заводзяць новенькіх чатырох дзяўчат. І аказалася, што гэта студэнты МДЛУ, і яны адразу пазналі сваю настаўніцу.
І вось, з нашага боку ў дзірку высунулася Дуліна, а з таго — яе студэнткі, і яны спрабуюць падтрымаць адна адну…. Тут толькі слёзы.
Я ведаю, што яшчэ пэўны час буду баяцца незнаёмых дзядзькаў, ведаю, што нейкія моманты адтуль не забуду ніколі. І я дакладна ведаю, што так нельга жыць і так быць не павінна! Таму і не спынюся. Я ганаруся ўсімі героямі маёй краіны, а іх тут шмат. Я ганаруся хадзіць з імі па адной зямлі, дыхаць адным паветрам, а неўзабаве — вольным паветрам. Гэтых людзей не зламаць, Новай Беларусі Быць! «У крывавых муках мы народзім Жыццё Рэспублікі сваёй», — піша дырыжор Галіна Казіміроўская.
Каментары