Актывіст Максім Чарняўскі збіраўся стаць жанчынай, а цяпер ён — бацька двайнят у дэкрэце. Як так?
Максім Чарняўскі ў 2011 годзе стаў вядомы пасля таго, як зліў кадэбэшніка, які спрабаваў яго вербаваць, апублічыўшы аўдыя перамоваў з супрацоўнікам органаў і яго здымак. Пасля гэтага ўчынку Максіму, на той момант студэнту журфака БДУ, адміністратару суполкі «Надакучыў нам гэты Лукашэнка» і стваральніку сайта Gonzo.by, прыйшлося з’ехаць з Беларусі. У 2021 годзе Максім дзяліўся тым, што адчуў сябе жанчынай і плануе змяніць пол, але сёння ён — бацька двайнят у дэкрэце.
«Я адчуў вялікую агіду ад быцця мужчынам»
Згадваючы 2021 год, Максім кажа, што на той момант у ролі жанчыны ён адчуваў сябе максімальна аўтэнтычна — настолькі, што прайшоў усе псіхалагічныя тэсты і пачаў планаваць аперацыю па карэкцыі полу, атрымаўшы ўсе неабходныя лекі напярэдадні (эстраген, прагестэрон, блакатары тэстастэрону). Але потым ён асэнсаваў, што гэта было рэакцыяй псіхікі на траўматычныя падзеі ў свеце.
«Тады я працаваў у інстаграме як мадэратар рускамоўнага рынку. І там быў змрочны бок: забойствы людзей, катаванні, самагубствы ў навінах… Расстрэл сотні чалавек у Новай Зеландыі, гвалт з маленькай дзяўчынкі ў анлайне — усё гэта я мусіў шматкроць аглядаць і выдаляць. І мая псіхіка не вытрымала. Я адчуў вялікую агіду ад быцця мужчынам, бо гэта мяне яднала з гвалтаўніком, а я не хацеў мець нічога супольнага з такім злачынцам.
Гэта не было нейкае рацыянальнае рашэнне, проста я адчуў што мужчынам не магу больш быць. А жанчынай — так, з радасцю. І я як бы пачаў жыццё наноў», — дзеліцца ўспамінамі Максім.
Усё змянілася, калі Макс пазнаёміўся з будучай маці сваіх дзяцей Магдаленай: дзякуючы ёй, ён прыняў сваю «жаноцкую мужчынскасць», і патрэба быць жанчынай паступова адышла.
«Я быў пасля разводу. Былая жонка шматкроць наракала, што я недастаткова мужчынскі, гэта таксама адыграла пэўную ролю ў маім трансгендарным пераходзе.
Магдаленка ж прыняла мяне такім, якім я ёсць. Далікатным мужчынам. Гэта першая жанчына ў маім жыцці, якая не патрабавала Мужыка (можаце тут згадаць увесь набор стэрэатыпаў пра тое, якім павінен быць Мужык)», — тлумачыць суразмоўца.
Сваю ролю адыграла і тое, што дзяўчына адвучылася на «рэсацыялізацыі» і акурат спецыялізуецца на рэабілітацыі людзей, якія згубілі сябе, дапамагае інтэграваць іх у грамадства.
Пры гэтым Максім адзначае, што і цяпер вызначае сябе як небінарную персону:
«Зашмат стэрэатыпаў пра тое, якімі павінны быць мужчына і жанчына. Гэта ўжо не актуальна ў сучасным прагрэсіўным грамадстве».
«Магдаленка ад пачатку заяўляла, што будзе развіваць кар'еру, а я буду займацца дзецьмі»
Яшчэ калі Максіму толькі выпісвалі гарманальныя прэпараты па карэкцыі полу, яго папярэджвалі, што гэта можа прывесці да бясплоднасці. Таму, калі яны захацелі завесці дзяцей, не былі ўпэўненыя ў тым, што ўсё ўдасца.
«Мы зразумелі, што, каб нашыя адносіны мелі будучыню, важна, каб мы маглі мець дзяцей. Мы падрыхтаваліся сур'ёзна: спачатку я зрабіў тэст на якасць спермы, ён выйшаў пазітыўны. Потым мы ўсталявалі дадатак на тэлефон, які па цыклу месячных падказваў, у які дзень самая вялікая імавернасць зацяжарыць. У нас удалося з першай спробы! Калі праз некалькі тыдняў тэст паказаў дзве палоскі, мы раўлі ад шчасця. А калі на УГД нам паведамілі, што будуць блізняты, мы былі проста ў шоку!» — не хавае эмоцый малады бацька.
У іх сям’і менавіта Максім адправіўся ў дэкрэт, а яго дзяўчына, якая абараніла магістарскую перад родамі, пайшла працаваць, бо для яе важнае развіццё кар’еры.
«Такое рашэнне далося лёгка: мы феміністы, Магдаленка ад пачатку заяўляла, што будзе развіваць кар'еру, дапамагаць бедным, бяздомным, алкаголікам, а я буду займацца дзецьмі. Яна праверыла, як я апекаваўся яе хамяком і сваімі коткамі, і зрабіла выснову, што я буду добрым апякуном. Дагэтуль не расчаравалася.
Пры гэтым я на ўласнай скуры адчуў, якая гэта цяжкая праца — гадаваць дзяцей. І вельмі прыкра, што ў грамадстве яна недаацэньваецца. Нашмат прасцей хадзіць на працу і прыносіць дадому грошы. А яшчэ ж жанчынам дакідваюць гатоўку, прыборку, пранне і гэтак далей. Я лічу, іх мужчыны за гэта павінны ім даплачваць!»
Максім расказвае, што ў Польшчы, дзе яны жывуць, кожны з бацькоў можа пайсці ў дэкрэт, прычым аплачваны дэкрэт (70% заробку) — гэта 41 тыдзень (для блізнят крыху больш). З гэтых дзён адзін бацька можа ўзяць не больш чым 32 тыдні, а рэшта застаецца другому партнёру, і калі ён яе не выкарыстае, яна згарыць.
«Па 15 разоў за ноч прачынаўся мяняць памперсы»
Сваім самым вялікім выпрабаваннем у ролі бацькі Максім называе першыя месяцы пасля нараджэння малых.
«Памятаю, я па 15 разоў за ноч прачынаўся мяняць памперсы, праз гэта не мог зусім выспацца, псіхіка расхіствалася і я прымаў заспакаяльныя конскімі дозамі. Цяпер ужо нашмат лягчэй — малышкі часамі толькі раз за ноч просяць змяніць памперс (тут я раю набыць памперсы з бамбукавага матэрыялу, яны даражэйшыя, але лепш усмоктваюць вільгаць).
Але галоўная парада ад Макса будучым бацькам: не ахвяраваць сабою дзецям з галавой.
«Вельмі істотна не забываць пра свае патрэбы. Мы ходзім да псіхіятра і псіхатэрапеўта, бо клапаціцца пра псіхіку важна. Я пайшоў на муай-тай, каб выпускаць пару, Магдаленка займаецца з трэнеркай таксама. Выпрабаванне ёсць і ў захаванні саміх адносін паміж бацькамі — той, хто больш займаецца дзецьмі, можа злаваць на другога, тут важна прагаворваць усе моманты».
«Ëсць амбіцыі пайсці ў дэпутаты ў вольнай Беларусі»
У Польшчы Максім скончыў бакалаўрыят па міжнародных адносінах, магістратуру па кіраванні праектамі і год адвучыўся на юрыдычным факультэце.
«Калі Магда зацяжарыла, то я забраў дакументы, каб пайсці ў IT — на юрыдычным трэба вучыцца пяць год плюс тры гады ліцэнзія, гэта зашмат».
Не так даўно хлопец скончыў курсы тэсціроўшчыкаў, а цяпер, калі дзеці спяць, вывучае Java і не губляе надзеі ўвайсці ў IT.
Нягледзячы на тое, што Максім ужо атрымаў польскі пашпарт, ён працягвае адчуваць сябе найперш беларусам, сочыць за навінамі з радзімы і плануе выхоўваць дзяцей у тым ліку на беларускай мове.
«У мяне ёсць амбіцыі, каб у вольнай Беларусі (спадзяюся, у парламенцкай рэспубліцы) паспрабаваць пайсці ў дэпутаты. Зрабіць нашую краіну трошкі лепшай для людзей. Гэта маё прызначэнне: я ад 2010 года адчуваў, што жыву ў дыктатуры, што немагчыма жыць у краіне з такой уладай. Хадзіў на Плошчу, «Стоп-бензін», маўклівыя пратэсты.
Працы трэба будзе шмат зрабіць, і мяркую, мая адукацыя і досвед жыцця ў дэмакратычнай краіне могуць спатрэбіцца», — дзеліцца хлопец. «Я планую вярнуцца ў Беларусь, калі буду патрэбным. Калі ж (не дай божа) Беларусь аддадуць Расіі ў якасці суцяшальнага прыза пасля паразы ва Украіне, я наўрад ці прыеду туды са сваёй сям'ёй. Іншы варыянт: калі я буду разумець, што ў палітыку там ідуць людзі больш абазнаныя і адукаваныя, чым я, тады, магчыма, я таксама займуся нечым іншым».
Каментары