Алег Волчак з'ехаў у Амерыку. Вядомы праваабаронца стаў паломнікам у пустыні Невада
Сваімі думкамі пра жыццё ён падзяліўся з «Народнай Воляй».
— Цяперашні свет становіцца неспакойным і трывожным, — кажа Алег Волчак. — Толькі перажылі трохгадовы каранцін з нагоды каранавіруса, як вайна ва Украіне прынесла новыя страхі і роспачы.
«Я падзялюся некаторымі сваімі думкамі і потым растлумачу, як стаў паломнікам і якім ветрам мяне занесла ў Амерыку», — кажа ён.
Прыводзім некаторыя з тэзісаў Алега Волчака.
«Паглядзіце, якія каментары пішуць людзі ў сацыяльных сетках: прыходзіш у жах, калі для многіх становіцца звыклым абразіць чалавека, выплюхнуць свой гнеў, пажадаць іншым хвароб і смерці. Некаторыя наогул адкрыта кажуць пра забойствы тых, з кім не сыходзяцца ў поглядах. Такога гранічнага ўсплёску эмоцый і запалу даўно не было. Мы губляем чалавечнасць і любоў да бліжняга. Хоць лічым сябе вернікамі, хрысціянамі, паводзім сябе не па-чалавечы», — мяркуе былы праваабаронца.
«Я заклікаю ўсіх знайсці паразуменне, адсекчы ад сябе гнеў і варожасць, не быць суддзямі. Не нам вырашаць лёс тых, хто шкодзіць, паколькі пра іх паклапоціцца час. І хто быў першым, стане апошнім, а хто быў апошнім — стане першым»,
— кажа ён і дадае, што ўпэўнены, што свет можа змяніцца проста з заўтрашняга дня, калі кожны будзе паступаць сумленна і па сумленні кожны дзень.
«Святыя айцы кажуць, калі ты ў чымсьці сумняваешся, не ведаеш, як паступіць у той ці іншай сітуацыі, памаліся Богу і звярніся ў сваю малую царкву: да сям'і, да родных і блізкіх людзей. Якраз меркаванне блізкіх павінна быць апошняй інстанцыяй у тых выпадках, калі трэба прыняць правільнае рашэнне. Страта сям'і губляе ўвесь сэнс у кар'еры і багацці. Для чаго ўсе гэтыя старанні? На мой погляд, трэба захоўваць сям'ю ва ўсе часы, і тады старасць сустрэнеце ў дастатку і любові блізкіх».
«У 2020 годзе мая сям'я паставіла мне ўмову, каб я не ўдзельнічаў у прэзідэнцкай кампаніі. Якраз тады Віктар Бабарыка прапанаваў мне стаць кіраўніком юрыдычнай службы.
Але мая сям'я не магла забыць мой удзел у прэзідэнцкіх кампаніях 2006 года, калі я працаваў у штабе ў Аляксандра Казуліна, і 2010 года, калі я ўваходзіў у ініцыятыўную групу Андрэя Саннікава.
За гэтыя гады мая сям'я нацярпелася напоўніцу. Я зрабіў выснову: лепш надаваць больш увагі сваёй сям'і і менш сядзець у сацыяльных сетках, дзе чалавек губляе разважлівасць і здаровы розум».
«Мая парада для тых, хто працуе на дзяржаўных пасадах такая: любое рашэнне павінна несці справядлівасць, законнасць і не супярэчыць Божаму закону. Духоўныя законы непарушныя, ад іх нікуды не ўцячэш, і яны больш небяспечныя, чым юрыдычныя акты, паколькі грахі асобнага чалавека маюць фатальныя наступствы для ўсяго чалавецтва».
«Не прывязвайцеся да рэчаў. Не атрымлівайце асалоду ад пасадаў, званняў, багацця — усё гэта часовае».
«Не жыццё павінна стаць для працы, а праца для жыцця, каб яна прыносіла радасць, росквіт вам і карысць іншым».
«Для мяне жыццё — гэта раман з прыгодамі. У гэтым рамане ёсць і добрае, і дрэннае, але гэта ўсё для мяне вельмі дорага».
«Вось і мае межы занеслі ў пустыню штата Невады (ЗША), дзе ёсць час для пакоры, маўчання. Ёсць выдатная магчымасць паглядзець углыб сябе, ачысціцца ад дрэннага і пакаяцца ў асабістых грахах».
«Цяпер мне больш зразумела, чаму Хрыстос і іншыя святыя ішлі ў пустыню — толькі ў цішыні і ўдалечыні ад свецкай мітусні можаш убачыць сябе такім, які ты сапраўды ёсць. Тут сам-насам з прыродай, з цудоўнымі звяркамі, птушкамі і Богам прымаеш сябе з усімі сваімі недахопамі і спрабуеш змяніць тое, што перашкаджае несці ў сабе Божага чалавека.
Тут я шмат прачуў і паспрабаваў выкласці свае думкі ў сваіх запісках паломніка».
«Мы адны ў Сусвеце, што нам дзяліць? Навошта адно аднаго знішчаць? Бо ўсім хапае месца ў гэтым райскім кутку пад назвай Зямля: Гасподзь дараваў яе людзям для мірнага жыцця і любові. Зычу ўсім здароўя, шчасця і поўнага яркага жыцця», — падсумоўвае Алег Волчак.
«Адмываў гаўно з унітазаў, мы там як самыя кончаныя». Блогер Вадзім Vadimati Ермашук — пра тое, як жыў у калоніі ў «нізкім статусе»36
Каментары