«Калі выносілі параненых, прыляцеў другі снарад». Гісторыя каліноўца, які страціў нагу на вайне
Гэтага байца завуць Аляксей, пазыўны «Псіхолаг». Замест левай нагі ў хлопца цяпер пратэз — наступствы прылёту танкавага снарада. Аляксей ні пра што не шкадуе: «Для любога беларуса шанец праявіць сябе на вайне ва Украіне — гэта шанец наблізіцца да той свабоды, якую Беларусь страціла. Гэта момант адчуць сябе вольным, калі гэта вайна за справу справядлівую». Яго гісторыю апублікаваў батальён Каліноўскага.
Ва Украіне хлопец апынуўся на пачатку 2015 года.
«Прыехаў сюды для таго, каб трапіць на службу ў полк «Азоў». Пасля праходжання двухтыднёвага курса маладога байца я застаўся там са сваімі сябрамі-беларусамі працаваць інструктарамі. Мы перыядычна ездзілі на вайну», — расказвае Аляксей.
Так працягвалася каля 1,5—2 гадоў. Пасля хлопец скончыў ваенную кар'еру, вярнуўся да звычайнага мірнага жыцця. Ён жанаты.
Але калі пачалася вайна, у першы ж дзень Аляксей паехаў на базу пры «Азове».
«Першыя дні абаранялі аэрапорт у Васількове сумесна з іншымі ўзброенымі сіламі. Знаходзіліся там пару дзён, чакалі, што будзе вялікая высадка дэсанту. Пасля адтуль мы паехалі ў накірунку Гастомеля, знаходзіліся там, чакалі масіраванай атакі, але яе не адбывалася», — згадвае баец.
Сур'ёзны бой іх чакаў пад Ворзелем. Каліновец з таварышамі апынуўся за 60 метраў ад расійскай тэхнікі.
«Мы тады не ведалі, што яны пачалі маштабны наступ на Ірпень, Бучу і што нашы сілы адыходзяць ад дарогі, па якой мусіла ісці варожая тэхніка. Праехала шмат адзінак, нашы хлопцы па іх ударылі. Я калі пабачыў пяхоту, пачаў па іх працаваць. Знішчыў першых аб'ектаў [вайскоўцаў], якія з машыны вылезлі. Пасля змясціўся, каб па мне агонь не адкрылі, і пабег за сваім кулямётчыкам».
Пазней байцы накіраваліся ў гатэльны комплекс «Сан-Марына», каб дакласці абстаноўку. Камандзір прыняў рашэнне аб кругавой абароне, бо каліноўцы аказаліся ў атачэнні.
«Як толькі занялі абарончыя пазіцыі, па доме прыляцеў першы снарад з танка, параніўшы частку нашых хлопцаў. Я аказваў першую дапамогу. І калі параненых пачалі выносіць на вуліцу, бо дом стаў небяспечны, ён пачаў разбурацца, гарэць, прыляцеў другі снарад танка, праз які я быў паранены.
Мяне ўдарыла аскепкамі ў бронепліту, адарвала нагу — яна вісела на шматку скуры і сухажылля. Я упаў і разумеў, што не магу ўстаць. Побач крычалі хлопцы, што ім ногі пасякло», — апісвае тыя падзеі Аляксей.
У яго з сабой быў турнікет. З дапамогай адной рукі (бо левую перабіла аскепкамі), ён наклаў турнікет, зацягнуў і пачаў паўзці ў бяспечнае месца, бо чакаў, што будуць яшчэ прылёты ў будынак. Пасля да месца эвакуацыі яго дацягнуў таварыш з 80-й брыгады.
«Мяне адвезлі ў 7-ю гарадскую бальніцу Кіева, зрабілі поўную ампутацыю. Пасля перавялі ў іншую бальніцу, дзе мне рабілі пераліванне плазмы, крыві.
Месяц я знаходзіўся па розных бальніцах, мяне перавозілі з вобласці ў вобласць. Пасля пачаў праходзіць рэабілітацыю. Падрыхтавалі нагу да пратэзавання — развілі звязкі, мышачную сілу».
Пакуль Аляксей ходзіць на пратэзе з дапамогай мыліц. Ён вельмі спакойна разважае пра сваё месца на вайне.
«Для любога беларуса шанец праявіць сябе на вайне ва Украіне — гэта шанец наблізіцца да той свабоды, якую Беларусь даўно страціла. Шанец дапамагчы свабоднай краіне, з якой нас аб'ядноўвае гісторыя. Гэта момант адчуць сябе вольным, калі гэта вайна за справу справядлівую», — кажа баец.
На сустрэчы Снапкова з бізнэсам адзін з запрошаных заклікаў зняць відэазварот «Надо!» Як адрэагавалі астатнія?7
Каментары