«Пакінуць пасля сябе не толькі горку смецця і вуглякіслага газу». Актрыса Крысціна Дробыш расказала пра вярбоўку ў эскорт Лукашэнкі і мізэрныя заробкі ў Купалаўскім

Пра вярбоўку ў эскорт да Лукашэнкі

Крысціна расказвае, што ў беларускім акцёрскім асяроддзі хапае харасменту. Але ў пачатку кар’еры з ёй здарылася гісторыя, якая і на гэтым фоне выглядае ўнікальнай.

Дробыш заўсёды марыла працаваць толькі ў Купалаўскім. Трапіла туды і атрымала добрую ролю ў вялікім спектаклі. За тыдзень да прэм’еры ёй прызначылі незвычайную сустрэчу і папрасілі прыгожа апрануцца, надзець абутак з абцасамі.

«Я абсалютна наіўна апранаю сукенку і нейкія абцасы, прыходжу а дзявятай ранку ў прыёмную дырэктара, мне прапаноўваюць каву. Было прадчуванне, што штосьці адбываецца: помню, што мне далі маленечкі кубачак кавы і талерачку, і ён проста звінеў, бо трэсліся рукі. Мяне запрашаюць у кабінет, [туды] заходзіць жанчына ў шыкоўным футры з пахам парфумы, ад якой можа пачацца мігрэнь», — успамінае актрыса.

Незнаёмка ведала, як завуць Крысціну, але свайго імя не назвала. Яна падрабязна распытала актрысу, як ёй праца ў тэатры, і пацікавілася, ці можна адмяніць рэпетыцыю спектакля ў нядзелю. Крысціна адмовілася: маўляў, тыдзень да прэм’еры, гэта немагчыма.

Пасля развітання з незнаёмкай сакратарка распавяла дзяўчыне, што з ёй размаўляла Наталля Пяткевіч, на той час адна з набліжаных да Лукашэнкі асоб. Дробыш зразумела, што яе спрабавалі завербаваць у эскорт да Лукашэнкі.

«Пачынаю гугліць і разумею, што мне зусім не падалося, гэта была Пяткевіч, на той момант — правая рука Лукашэнкі. У мяне пачынаецца лютая істэрыка. Я прыляцела да чалавека, які мне сказаў прыйсці ў кабінет, раўла, крычала, што не буду гэтага рабіць», — распавяла актрыса.

Як Дробыш гэта тлумачыць, ад удзелу ў эскорце яе «выратавалі»: расказалі «боку, які запрашаў», што дзяўчына можа не даць рады ў такой функцыі.

Пра Латушку ў 2020-м і пробы ў царкве

Крысціна падзялілася ўспамінамі аб працы з Паўлам Латушкам у Купалаўскім — з 2019-га па лета 2020-га палітык быў дырэктарам тэатра. Паводле актрысы, Латушка тады і цяпер — два розныя чалавекі. Яна расказала, што ў тэатры не ўсе разумелі новаўвядзенні, якія ён прынёс, але пад кіраўніцтвам Латушкі Купалаўскі пачынаў рабіцца больш сучасным, бо ён арганізоўваў арыгінальныя мерапрыемствы.

Павялічыць

Таксама Дробыш згадала падзеі лета 2020-га, калі ў знак пратэсту супраць сфальсіфікаваных выбараў і рэпрэсій тэатр пакінула шмат купалаўцаў на чале з Латушкам.

«Хачу яшчэ раз адзначыць: не Пал Палыч прыняў рашэнне аб тым, што тэатр спыняецца, а мы ўсе, «бараны», пайшлі за ім. [Не], гэта было наша рашэнне, і мы тады выклікалі кіраўніцтва, каб заявіць і спытаць, ці падтрымлівае яно нас, і яны падтрымалі. Шчыра кажучы, за тры гады закалябалі называць нас баранамі.

Я помню гэты момант, для мяне ён быў страшна чалавечы, бо для мяне людзі раскрываюцца ў сітуацыях, калі яны разгубленыя або злуюцца. Я бачыла гэтую разгубленасць, убачыла Пал Палыча чалавекам — не публічнага чалавека, не дыпламата, не персону, а чалавека, які тут і цяпер прымае рашэнні і размаўляе.

Што б пра яго ні казалі раней ці пазней, я бачыла чалавечы момант у моцнага чалавека, які прыняў рашэнне. Няважна, якія, можа быць, у яго былі мэты, мо пабудаваць палітычную кар’еру — ён яе пабудаваў, мне здаецца, і працягвае будаваць, гэта патрабуе нейкіх высілкаў», — разважае Крысціна.

Дробыш расказвае, што яна захавала свае разліковыя лісткі з Купалаўскага тэатра да 2020 года: «Мой сярэдні заробак у Купалаўскім быў каля 250—300 даляраў за месяц». Пры гэтым яна здымалася ў расійскім серыяле «Вяртанне Мухтара — 2» і атрымлівала за дзень здымак прыкладна столькі, колькі ёй плацілі за месяц у тэатры.

Нізкія тэатральныя заробкі прымушалі брацца за любыя магчымасці падзарабіць у кіно, і часам гэта прыводзіла да дзіўных гісторый.

«Мне аднойчы прапанавалі сыграць тэрарыстку ў расійскім кіно, я сказала не. Аднойчы мяне выклікалі на пробы, далі адрас, а па гэтым адрасе — царква, ну акей. Мне прапаноўвалі там сыграць прастытутку, якая едзе аўтастопам з дальнабойнікам — былым святаром. Вельмі радая, што мяне не выбралі, бо я тады не надта ўмела адмаўляцца ад праектаў», — успамінае яна.

Пра агучванне дзіцячых кніг

Крысціна — сузаснавальніца праекта агучвання дзіцячых кніг «Кніжны воз». Расказвае, што такое агучванне не заўсёды карыстаецца попытам, але ёсць у ім вялікі сэнс. Бо ёсць дзеці, якім патрэбная гэтая праца і якія засынаюць пад беларускую мову — Дробыш лічыць, што гэта цудоўна. 

Павялічыць

«Для мяне тое, што цяпер існуе і пішацца дзіцячая літаратура і што яна вельмі класная — гэта ўжо поспех. І тое, што мы можам зацікавіць амаль тысячу чалавек, якія будуць засынаць пад сучасную беларускую літаратуру на якаснай беларускай мове — гэта поспех. Лічбы будуць часам падаць, часам расці — няважна, але гэтыя людзі ёсць», — разважае актрыса.

Крысціна Дробыш згадвае сустрэчу на фестывалі «Тутака» з дзецьмі — слухачамі «Кніжнага воза»:

«Гэта іншы ўзровень, не тое, што ты робіш прэзентацыю, гэта дзеці. Ты не скажаш ім: ведаеце, мы запісваем 60 кніг. Ім гэта нецікава, я гэта разумею.

Страшна разгубілася, бо на мяне глядзяць гэтыя вочкі, яны не разумеюць, хутчэй за ўсё, што яны слухаюць мой голас, няважна. Я ім прынесла налепачкі, нейкія гульні. І мы з імі так душэўна паразмаўлялі, я спытала, што яны слухаюць.

Гляджу, вось гэтыя маленькія людзі мне расказваюць пра мой праект і пра тое, як ён ім падабаецца, якія іх любімыя персанажы, главы, расказваюць, што яны хочуць пачуць. І я разумею, што я хачу ў дошку разбіцца, але здабыць для іх Гары Потэра ў аўдыяверсіі».

Што наконт рэсурсаў? Крысціна расказвае, што агучванне на два галасы кнігі са 100 старонкамі з запісанай для кнігі музыкай, якаснай апрацоўкай матэрыялу, постпрадакшнам і іншымі неабходнымі элементамі каштуе каля дзвюх тысяч даляраў. Запіс кнігі ў 300 старонак можа заняць 50 гадзін працы.

Ладзіць такую ініцыятыву складана, і Дробыш прызнаецца, што часам думае, што яна займаецца марнатраўствам. Але выратоўвае ідэя, якой з актрысай некалі падзяліўся добры сябар:

«Маўляў, глядзі, былі 90-я, калі скончыўся Савецкі Саюз і быў час адлігі, калі рванула ўсё беларускае. Усё гэта трапіла да людзей толькі гадоў праз дзесяць, а да кагосьці [дайшло] толькі ў 2020-м. Глядзі, вось мы з табой цяпер штосьці робім — запісваем, укладаем туды свае грошы і сілы — і мы раптам прыйшлі да таго, што гэта можа цалкам быць інвестыцыяй. Мы зробім гэта для тых, каму, магчыма, гэта стане цікавым і актуальным праз дзесяць-дваццаць гадоў. 

Для мяне вялізны сэнс ва ўсім гэтым — пакінуць пасля сябе не толькі горку смецця і вуглякіслага газу. Я магу пакінуць пасля сябе тое, што я ўмею, — пэўную частку кніг з якаснай беларускай мовай для тых, каму гэта, магчыма, будзе калісьці патрэбна. Калі гэта цяпер патрэбна дзесяці чалавекам — для мяне гэта ўжо класна. Калі гэта будзе патрэбна яшчэ камусьці — яшчэ больш класна».

• 46
• 0
• 1
• 4
• 1
• 7
• 14
• 0