«У тых, хто зʼехаў, нярэдка абʼём смеласці павялічваецца за кошт абʼёма памяці». Карпаў — пра Саннікава
Стась Карпаў у фэйсбуку адрэагаваў на апошняе інтэрв'ю палітыка, кандыдата ў прэзідэнты 2010 года Андрэя Саннікава. Перадрукоўваем гэты пост.
Як я і казаў, у тых, хто зʼехаў, нярэдка абʼём смеласці павялічваецца за кошт абʼёму памяці.
Каб не выглядаць найперш у сваіх уласных вачах пі*дуном з балкона — трэба пастаянна сабе нагадваць, што бескампраміснасць і агрэсіўнасць каштоўныя не толькі здольнасцю генераваць словы, але і гатоўнасцю за іх адказваць.
Скажам, у Беларусі мяне пару разоў цягалі па абвінавачанні ў абразе прэзідэнта ў мянтоўку.
Зараз мяне наўрад ці ёсць за што куды-небудзь цягаць. І не таму, што я забыў усе матныя словы, ці ўнутры мяне прарасло нейкае светлае пачуццё да ппрб.
Проста быць смелым з-за бугра неяк сорамна. Дакладней, сорамна рэзка стаць смялейшым.
І таму я вось не разумею, чаму не сорамна Саннікаву.
У Беларусі ён быў сціплым майстрам іншасказанняў і паўнамёкаў, спецыялістам па «лысой резіне». А адʼехаўшы на некалькі кіламетраў — стаў і адзіным дэмакратычным лідарам, і катлетазнаўцам, і куратараводам, і выкрывальнікам гэбні.
Не ведаю.
Асабіста мне падабалася сварыцца ў Беларусі. Напэўна, таму, што я тады ўсіх любіў і свары мне падаваліся бяскрыўднымі. Проста нейкім драйверам у супольнасці блізкіх у цэлым людзей.
На выездзе мне больш падабаецца амаль усіх любіць. Ці прынамсі паважаць.
Чаму Саннікаву падабаецца любіць толькі сябе — мне незразумела. Магчыма, ён таксама зʼядае дахера антыдэпрэсантаў і крыху не ў кандыцыі.
А магчыма — як у Сэленджэра.
«Тут ён пачаў ківаць галавой. У жыцці не бачыў, каб чалавек столькі часу запар мог ківаць галавой. Не зразумееш, ці таму ён ківае галавой, што задумаўся, ці проста таму, што ён ужо зусім стары і ні храна не разумее».
Каментары
.
Па камандзе ўдых. Пасля выдыхаем самі.
Няня рэзаніруе. Губы яе дрыжаць
Вочы прыкрыты стальнымі валасамі.
.
Йдзем усе сёння ў карчму
Ды купім сала -
Яечню падсмажым, каб бачыць жаўток.
.
.
.
Без пачатку і краю.
.
.
Ў скурнай куртцы чорнай
З маўзерам у руцэ, і ў галіфэ
Засынаю.
Ізноў пра жаўток забываю...
Ў сне...
Не...
Кахаю...
Яе...
.
Голубка дряхлая моя!
Одна в глуши лесов сосновых
Давно, давно ты ждёшь меня.